Ik had een mooi verhaaltje gemaakt over het feit dat Bon Jovi en Europe in de jaren 80 al niet konden en dat het baarlijke nonsens is om die laffe prak, die beide bands destijds afscheidden, anno 2004 nog eens op te warmen. Daar wordt het niet beter en alleen maar smakelozer van. Tot ik de cd van Tobruk nog één kans gaf en ook eens door het cd-boekje bladerde. Toen las ik tot mijn ontsteltenis dat Tobruk in de jaren tachtig een obscuur metalbandje was dat enkele jaren bestaan heeft, getourd heeft met Manowar en één plaat heeft uitgebracht. Wild on the run. Toen zag men de genialiteit er blijkbaar niet van in, de plaat sloeg niet echt aan en blijkbaar verwachtte men dat de tijd er inmiddels wel rijp voor zou zijn. Dus is deze plaat opnieuw uitgebracht…Heren/Dames van de platenmaatschappij: mag ik u wijzen op een letterlijke quote uit de Kerrang-recensie van destijds, die in het boekje is opgenomen; “It bored me like shit”. (Welk wonderlijk marketinggenie heeft overigens bedacht om die quote op te nemen in de tekst?) We zijn nu 20 jaar verder, de tijd heeft niet stil gegaan, vooral niet in de metal en Wild on the Run was destijds al een k*tplaat! Eenmaal raden wat het nu is…
File: Tobruk – Wild on the run
File Under: Siliciumverspilling
Waarom ziet bijna iedere AOR-liefhebber dit dan als een klassieker (als de plaat die 7800° Fahrenheit had moeten zijn, van Bon Jovi die in hetzelfde jaar uitkwam, 1985)? Het is geen metal trouwens, maar energieke hardrock. En met een goede zanger ook nog.
Ow ja, Tobruk bracht tijdens haar nóg een album uit: Pleasure and pain in 1987.