De Canadees David Monks luisterde verdomd graag naar Weezers Green Album bij het maken van zijn derde CD Forcefield. Het bracht hem rust en bevestiging. Door de aanpak van Rivers Cuomo zag hij in dat je best heavy gitaarriffs mocht koppelen aan puberale liefdesverdriet-teksten. De boodschap was dat als het goed aanvoelde, dat je je als muzikant dan vooral niet moest laten tegenhouden door de mening van een cultuurpolitie. Tokyo Police Club is met deze CD opgeschoven van indierock naar gitaarpop met riedeltjes die zo passen in het oeuvre van The Kooks, Razorlight alsook The Strokes. Doug Boehm deed de productie. Hij werkte voor zowel Dr. Dog, Girls als voor Miley Cyrus en Fall Out Boy. Hij overtuigde Monks ervan gewoon een popplaat te maken als hij zich daar goed bij voelde. Forcefield is dus pop, de vraag is alleen of Monks niet verblind is geraakt door bandjes als Wheatus of The All American Rejects en hun eenmalige successen. Geweldige nummers, maar geen oeuvre. Tokyo Police Club mag dan op dit moment doen waar het zich gelukkig bij voelt, als het publiek binnen nu en een half jaar uit 14-jarige bakvissen bestaat, dan is, denk ik, de lol er bij David Monks snel vanaf.
mij=Memphis Industries
4 reacties