Tom Brosseau – Posthumous Success

Tot mijn verbazing las ik gisteren dat Tom Brosseau vanavond in het voorprogramma speelt van P J Harvey en John Parish. Die verwondering viel snel weg toen ik mijn stukje over Brosseau’s vorige plaat nog een keer las: Parish was de producer van Cavalier. Mooi dat Parish deze mogelijkheid gebruikt om Brosseau wat meer in de spotlight te plaatsen. En ik weet ook vrij zeker dat Brosseau de uitverkochte grote zaal van Paradiso met gemak voor zich zal weten te winnen. Zijn voorkomen tijdens optredens is namelijk allercharmantst, als is het wel een typische love-it or leave-it zanger. Het beste laat hij zich daarom misschien nog wel omschrijven als een betere uitvoering van Hollandse Held Lucky Fonz III. Dat betere uitvoering bedoel ik overigens niet als een sneer richting Lucky, ik vind Otto reuzevermakelijk, maar in alles troeft Brosseau hem af. Op het podium is zijn zijn verhaaltje nog geestiger, zijn gitaarspel is beter en zijn liedjes komen ook van een hoger gelegen plank dan die van Lucky. Op Posthumous Success verkent Brosseau voor hem nieuwe wegen. Waar hij zich onder leiding van Parish op Cavalier vooral focuste op de combinatie akoestische gitaar en zang, komt er op Posthumous Success zelfs een vol bandgeluid uit de hoge hoed. Daar moet ik wel even aan wennen in het begin, maar dat maatpak staat Brosseau net zo goed als zijn ouwe kloffie. Het begin met “Favorite Color Blue” is vertrouwd folky akoestisch, maar dat dat liedje zich ook prima leent voor een poppy uitvoering blijkt bij de met synthesizers doorspekte fullbandversie van hetzelfde nummer dat de plaat afsluit. Dan heb je als luisteraar al een korte, maar boeiende reis achter de rug. Die brengt je via het Pavement-achtige “You Don’t Know My Friends”, “New Heights” met Paul Simon-herinnering en het sterk aan Lou Reed doen denkende “Drumroll” uiteindelijk bij het demoachtige “Chandler”. Dat laatste nummer is een instrumentaal en klinkt bijna als een zoektocht van een akoestische gitarist op een elektrische gitaar. Het maakt Posthumous Success al met al tot heel andere plaat dan Cavalier, maar door het zoekende karakter ervan wel erg interessant.

mij=Fat Cat / Bertus