Onlangs vroeg een Zweed op Facebook aan mij wat ik het mooiste woord in de Nederlandse taal vond. Hoewel er meer antwoorden mogelijk zijn – ligt net als bij favoriete muziek aan mijn stemming – kwam ik met ‘lieveheersbeestje’ op de proppen. Had hij me nu naar het lelijkste woord gevraagd dan had ik waarschijnlijk met ‘flatscreen’ geantwoord. Voor zover dat een echt Nederlands woord is natuurlijk. Laat Tom Pintens op de openingstrack van zijn nieuwe album De Oogst juist dat woord tot vervelens toe herhalen. Geen goede binnenkomer. Gelukkig is dit licht irritante nummer niet exemplarisch voor de rest van het album. Pintens besloot de zolderkamer-intimiteit van zijn twee vorige albums te verruilen voor een ietwat meer onstuimige band-benadering. Gebleven zijn de kenmerkende taalkronkels van (inmiddels ex-vriendin) Ellen Schoenaerts aangevuld door die van Dries Helsen, Luc de Vos en Remco Campert (in “De Duinen”, een geslaagde interpretatie van diens gedicht “Jongeling”). De gewijzigde aanpak legt zo nu en dan Pintens’ Belgenrock-roots (Flowers for Breakfast, Zita Swoon) bloot, zoals in het losrockende eindstuk van “Een Nieuwe Dag”. Helaas zorgt deze aanpak er ook voor dat de muziek wat afstandelijker is geworden. Persoonlijk prefereer ik de manier waarop Pintens’ muziek voorheen de luisteraar voorzichtig omarmde en toefluisterde. Desondanks is ook dit derde album van deze veelzijdige zuiderbuur wederom geslaagd te noemen.
mij=Excelsior / V2
4 reacties