post-rock. Veel mensen haken nu al af. Ik geef toe, de term is inmiddels even uitgemolken als emo, hardcore en nu-metal. Veel bands in het genre weten wel raad met de door Mogwai en Godspeed you! black emperor gecreëerde blauwdrukken en zetten op bijna identieke wijze hun post-rock-rijtjeshuizen neer in de post-rock-nieuwbouwwijken. Gitaargetokkel, een delaypedaaltje en langzaam opbouwende en gedragen composities. Ik zal u niet vermoeien met namen van klonen. Wat veel meer terzake doet is dat Toman juist een aangename en unieke plaats inneemt tussen alle stereotype rijtjeshuizen. Deze Belgische band weet de voornaamste valkuilen namelijk voortreffelijk te omzeilen. Samen met de toegevoegde elektronica en ingetogen zangpartijen zorgen de nummers op Catching a grizzly bear, lesson one voor een herfstig najaarsgevoel. Maar dan niet die van koude slagregens in je gezicht op een donkere namiddag. Eerder een sfeer die past bij een abdijbiertje voor de warme kachel terwijl de wind buiten rond het huis giert. Toch enkele referenties? Oké, de band klinkt enigszins als een uitgesponnen versie van American Analog Set, of zoals Mogwai op haar Stanley Kubrick-EP. Laten dat nu net favorieten zijn van mij. Na o.a. Whipster en Audiotransparent opnieuw een sfeervol document om de donkere dagen voor kerst mee in te kleuren. Ik ga alvast even bij de slijter langs!
mij=Zeal / Konkurrent
Toffe liveband. Aanrader!