Hoe indrukwekkend de opener “Gossamer” er ook in knalt, de vermoeidheid slaat al snel toe als blijkt dat het vooral Neurosis en Isis zijn die je eigenlijk hoort. Zoals bij zoveel bands tegenwoordig. Het betekent log, zwaar, onderhuidse melancholie, opgekropte agressie. Dat hebben we inmiddels wel gehoord, dacht ik zo. Tombs kan echter meer, want track twee “Golden Eyes” gaat er plots op black metal snelheid vandoor. Als die black metal dan ook nog wordt gekoppeld aan hardcore-achtige vertragingen en een doomriff die zo van Boris had kunnen zijn, is de verrassing wel compleet. Voeg er nog wat post-rock, sludge en shoegaze bij, en je hebt in ieder geval een afwisselende metalplaat. Maar is het ook goed? Dat blijft ook na meerdere beluisteringen de vraag. Hoe afwisselend qua stijlen het ook mag zijn, de lappendeken wil maar geen geheel worden. Daar komt nog eens bij dat er zoveel stijlen worden gebruikt zonder dat één stijl echt goed wordt gedaan. Wat meer focus en wat minder stijloefeningen waren zonder meer erg welkom geweest. Nu blijft het hangen bij ‘knap gedaan hoor jongens, maar waar zijn jullie nu echt goed in?’
mij=Relapse / Rough Trade