Tommy Emmanuel is een adembenemend goede akoestische finger-picking gitarist. Om te zien dan… als je hem alleen hoort, blijft er helaas weinig van over. Neem nou zijn laatste dubbel-cd Little by little: gedurende anderhalf uur laat hij horen dat hij puur technisch gezien heel wat in zijn mars heeft, maar het heeft op te veel plaatsen behoorlijk last van bloedarmoede. Mij lukt het in ieder geval niet om de aandacht er goed bij te houden. En dan zijn twee cd’s lang. Erg lang. De muziek is te middle of the road, te zoetjes, te voorspelbaar, en vooral veel te veel “kijk eens wat ik allemaal kan”. Tommy zet de trukendoos namelijk wijd open, laat geweldige gastmuzikanten figureren (zoals Doyle Dykes en Victor Wooten), speelt zowel eigen werk als covers van grote namen als Chet Atkins en Carole King, maar het wil nergens echt vlammen of verrassen. Als je de beste man ziet, kun je nog ademloos proberen zijn vingers te volgen, of genieten van zijn guitig-brutale podium-act. Dat ontbreekt op cd uiteraard allemaal. Wat overblijft is – ik val in herhaling maar dat zal wel komen omdat ik deze muziek net iets te vaak heb mogen horen de afgelopen weken – een weinig verrassende lauwe kroket die ook zonder slikken vanzelf naar binnen glijdt. Bah!
mij=Favored Nations / Rough Trade
2 reacties