Tommy Moustache is een Rotterdams vierkoppig jazzrock fusion-monster. Eindelijk een logisch vervolg op elke willekeurige Herbie Hancocks Headhunters-plaat van weleer. De hoofdrol is weggelegd voor saxofonist Jasper van Damme die al scheurend alle registers van meet af aan opentrekt om die ene boventoon te scoren. Genres zijn er om af te wisselen en af te tasten wat die ene avond het beste past bij het aanwezige publiek. De rest laat zich elke keer weer raden. En dus is een plaat een noodzakelijke momentopname van dit instrumentale kwartet om niet de perfecte avond te onderstrepen maar het spelinzicht en technisch kunnen te laten zien als een auditief visitekaartje. Aan de ene kant willen de heren een nieuw soort enigma creëren dat gelijke tred houdt met het oeuvre van The Residents. Aan de andere kant zien zij in alle uithoeken van de jazz dat er op tal van grote levensvragen antwoorden te vinden zijn. Dat willen de vier al toeterend, plukkend, raggend, roffelend en afwisselend laten horen. Ja, genres houden verband met elkaar. Grote wereldproblemen ook. Als je maar lang genoeg volhoudt, dan heeft alles met elkaar te maken. Vooralsnog levert deze insteek geniale post-jazz-werkjes als “Krank Im Kopp” op en dus rest mij niets anders dan te stoppen met schrijven, te luisteren en te genieten. En mezelf af te vragen of de plaat nou titelloos is of eigenlijk Compendium heet.
mij=Elevate/V2