De welwillende luisteraar van Small Arm Of Sea kan het openingsliedje “My Mind Exploded” maar beter overslaan. Wat een gedrocht. Ik merkte zelfs dat het wel of niet luisteren van dat nummer invloed had op mijn appreciatie van de rest van het album. Het belangrijkste struikelblok van Tone vormen de vocalen van Sofie Jensen. Deze Deense dame heeft een stem waar je op z’n zachtst gezegd even aan moet wennen. Ze kraakt en snerpt vaak meerdere partijen door elkaar, als een eenpersoonsversie van de zusjes CocoRosie. Waar die vooral op hun geslaagde eerste album, La Maison De Mon Rêve, een wonderlijke intieme sfeer wisten op te roepen, alsof iemand op zolder een doos met stokoude opnamen uit Tahiti had gevonden, klinkt Tone een heel stuk moderner. De abstracte beats ratelen blikkerig, met invloeden uit idm (“How Hard Do You Try”) en bassen van dubstep-diepte (“Movemesideways”). Slechts af en toe neemt de stekeligheid af, zoals in het geslaagde “Wake Me Up”, dat aan “Breathe” van het Franse collectief Télépopmusik doet denken. Als vanzelfsprekend is de onvermijdelijke schaduw van de IJslandse koningin van dit genre aanwezig (“Work It”) evenals die van Bat For Lashes, een heel wat talentvollere navolger. Small Arm Of Sea valt bij vlagen te bewonderen om zijn compromisloze radicaliteit, maar uiteindelijk wist ik in dat vermaledijde eerste nummer al hoe laat het was.
mij=Pony Rec / Konkurrent