Ik ben een vaste kijker van Law & Order. Toen daar plots een tweede versie van kwam was dat nog wel leuk. Het speelde in een duidelijk andere omgeving en bood mogelijkheden voor nieuwe dilemma’s. Bij de volgende spin-off ging het mis: het was formulewerk geworden, met acteurs en scripts die het domweg niet haalden bij die van de vorige twee series. Ik kijk er nog wel eens naar, maar toch met duidelijk minder plezier. Eenzelfde verschijnsel is er ontstaan bij de instrumentale gitaaralbums. Het werd pas echt populair met Steve Vai en Joe Satriani, die beiden iets nieuws lieten horen. Er is een hele reeks van albums achteraan gekomen en inmiddels lijkt een gitarist zonder instrumentaal solo-album bijna een mislukkeling. Maar ook hier zie je een tweedeling: een deel van die gitaristen weet iets origineels toe te voegen, of weet op te vallen door meer dan gitaarkrachtpatserij te laten horen. Het merendeel hoort echter in de categorie “leuk gedaan, maar ik had ook best zonder gekund”. Het solo-album van Torben Enevoldsen valt helaas in de laatste categorie. Zeker, deze Deen kan prima gitaarspelen. Maar als zovelen voegt hij niets toe aan wat vele anderen vóór hem hebben gedaan. Het zijn dezelfde arpeggio’s, dezelfde ritmepartijen en dezelfde razende solo’s. Als dan de drums ook nog eens uit een doosje komen is de levendigheid eigenlijk ver te zoeken. Het oordeel is derhalve simpel: goed gedaan, maar volstrekt overbodig. Alleen Torbens fans worden hier blij van.
mij=Lion Music / Bertus