Wie wel eens een stukje van mijn hand leest zal het vast opgevallen zijn dat ik een zwak heb voor de betere rootsmuziek. Wat dat betreft word ik dit jaar op mijn wenken bediend, het wemelt van de goede releases. Onlangs las ik een recensie over het gelijknamige debuutalbum van de volstrekt onbekende Noor Torgeir Waldemar. De recensent was laaiend enthousiast, daar moest ik dus meer van weten. Inmiddels luister ik voor de derde keer naar Torgeir Waldemar en ik deel zijn enthousiasme. Want wat een bijzonder album is dit. Waldemar ziet eruit zoals een Noor(man) er volgens de stereotypen uit hoort te zien: lang haar, ruige baard en woeste blik. De elf liedjes dragen zware en serieuze thema’s als verlies, dood, geloof en (wan)hoop. De nummers zijn uitgestrekt en melodieus, het kortste nummer duurt ruim vier minuten, het langste ruim acht minuten. De instrumentatie is minimaal en heeft invloeden van Neil Young, Israel Nash en 16 Horsepower. Fenomenaal zijn de koortjes die Waldemar bijna in elk nummer begeleiden en die bijna klinken als een soort van jubelzang. Heerlijk. Waldemar moet het niet van zijn teksten hebben, het zijn de sfeer en de instrumentatie die dit album bijzonder maken. Ingetogen op het mooie duet “Flowers” met de mij al even onbekende maar aan een jonge Emmylou Harris doen denkende Ida Jenshus, en het Neil Young-achtige “Peace Song”. Of uitbundig in “Take Me Home” en “Burden”, die een traditional/gospelfeel hebben. Het mooist vind ik het prachtige “Streets” en vooral het melodieuze “Mystery Song”. Het debuutalbum van Torgeir Waldemar mag dan verre van origineel zijn, het valt wel degelijk op door de melancholische sfeer die het uitstraalt en de intensiteit waarmee het gebracht wordt. Net op tijd voor de jaarlijst.
mij=Vestkyst Records