Artiesten roepen vaak maar wat in interviews, vooral als ze daarmee de indruk kunnen wekken dat hun komende cd ditmaal écht de beste uit hun carrière gaat worden. Dus toen ik Tori Amos laatst hoorde zeggen dat de productie van haar tiende telg Abnormally Attracted to Sin (dat zijn alvast 10 punten voor een geweldige titel) de grootste uitdaging uit haar gehele carrière was, gingen de alarmbellen meteen af. We zijn nu een paar weken verder, ik heb de cd bijna dag en nacht beluisterd, en het moet gezegd: ik snap nu precies wat ze bedoelde. Haar muziek heeft namelijk qua arrangementen en productie nog nooit zo verzorgd geklonken. Elk nummer is tot in de puntjes uitgewerkt en zit vol met subtiele geluiden en instrumentale partijen die aanvankelijk nauwelijks opvallen, maar die elk nummer wel een geheel eigen smaak meegeven. De nadruk ligt hierbij iets minder op de piano dan voorheen: gitaren, keyboards, elektronica en drumloops worden allemaal niet geschuwd. Nou heeft ze dat op bijvoorbeeld The Beekeeper ook al in zekere mate laten horen, maar voor veel fans resulteerde dat in een te vlak klinkende verzameling liftmuziek. Haar wraak leek aanvankelijk zoet met het verschijnen van American Doll Posse, maar zelf vond ik dat een iets te geforceerd ik-ben-weer-terug-gehalte hebben. Abnormally Attracted to Sin omzeilt meesterlijk beide valkuilen. De muziek klinkt warm zonder gezapig te zijn, en is energiek zonder een agressieve ondertoon. En laten we niet vergeten dat Amos nog steeds prachtige liedjes kan schrijven. Nummers als “That Guy” en “Mary Jane” laten haar in absolute topvorm horen. En eigenlijk vind ik dat van al deze nieuwe nummers. Ik wil ze allemaal keer op keer terughoren, en het was lang geleden dat Tori me dat gevoel heeft gegeven.
mij=Universal Republic Records
hmmz… Ik vind de CD echt een verschrikking. Okay, je hebt gelijk dat ze eindelijk wat minder liftmuziek maakt, maar het wordt toch ook echt tijd dat dit ‘mens’ eens beseft dat ze geen 20 meer is.
Een aantal nummers zouden zo uit de jaren 90 kunnen komen. Dat is op zich niet erg, maar wel als je daarbij de keuze maakt om de haast portishead-achtige drums en baslijntjes naar de achtergrond te verschuiven omdat je zo gek bent op je eigen stem. Ook de backings zijn regelmatig gewoon tè hard.
Helaas, ‘abnormally attracted to sin’ duidt voor mij vooral op de zonde dat ze alweer een CD heeft gemaakt, terwijl ze nog wel zo enorm beloofd had om ons te verlaten na haar vorige pruikenfestijn.
Om toch nog te besluiten met iets positiefs: het enorme popgehalte van deze CD zal vast wel iets meer mensen aanspreken dan de vorige draken die ze afleverde.
Wat zwiebertje zegt…
Kan ze misschien ook weer eens normaal gaan zingen? Vergelijk haar oude werk eens met dit gedrocht en hoor het verschil in haar zang. Het is echt verschrikkelijk slecht.
@zwiebertje:
Naar mijn idee is het juist (een deel van) haar publiek dat maar niet kan wennen aan het feit dat ze geen 20 meer is.
Gezien de gebrekkige kwaliteit van de vorige cd’s was het schijnbaar even zoeken, maar ze lijkt nu weer een goede nieuwe vorm voor haar muziek gevonden te hebben, waarin haar sterke punten weer prima naar voren komen. Op een andere manier natuurlijk dan voorheen, maar miischiebn komt dat omdat ze geen 20 meer is.
@George:
hmmm… ze doet tegenwoordig inderdaad dingen met haar uitspraak waar ik ook niet goed tegen kan. Als ze bijvoorbeeld “dance” uitspreekt als “dai-juns” of “kiss” als “kie-jus”. Als je dat bedoelt, ben ik het met je eens.
Maar afgezien daarvan vind ik haar zang op deze cd weer prachtig. “Mary Jane” is daar een prima voorbeeld van. Dat is wat mij betreft echt van het niveau van haar eerste drie albums… andere klank, zelfde kippenvel zeg maar.
@Forestsounds: ja, dat bedoel ik. Ik kan er niet tegen 🙁
Bwa, je moet het natuurlijk hebben voor haar speciale manier van woorden uitspreken, maar dat is iets dat ze altijd al gedaan heeft.
Wat de cd betreft ben ik persoonlijk heel erg tevreden. Hoewel ze nooit echt slechte muziek is gaan maken en op iedere plaat wel wat stond dat de moeite was, stond een ‘The beekeeper’ natuurlijk erg ver in kwaliteit van pakweg ‘Little earthquakes’ of ‘Boys for Pele’. Deze cd sluit wél aan bij het niveau van het oudere werk. De emoties in de muziek klinken terug puurder en de nummers op zich zijn ook een stuk meer memorabel. Ik kan amper wachten om de nieuwe nummers te horen tijdens de toer.
De Beekeeper heeft veel liedjes die je moet doorgronden (muzikaal/spiritueel/seksueel en tekstueel) voordat je ze waardeert…het ius echt geen liftmuziek 😀 neem bijv sweet the sting en jamaica inn…power of orange knickers en ribbons undone is ook erg mooi..
Ik denk dat AATS een album is waar zeker een aantal heel mooie nrs opstaan, goede pop, maar uiteindelijk weinig uitdagend.
Maar anyway, mn Favs zijn: Give, Welcome to England, Maybe California, Starling, Fast horse.
groetjes
Kimmy