Vaak is het bij Duitse bands, in welke taal ze ook zingen, meteen duidelijk dat ze uit Duitsland komen. Dat komt in veel gevallen door het de uitspraak waarin het Duits weerklinkt, maar het is ook iets in de muziek wat ik niet precies kan definiëren, waaraan het vaak te horen is. Torpus & The Art Directors zijn toch echt van Duitsen bloed maar deze keer hoorde ik dat niet. De Hamburgse band rond zanger Sönke Torpus levert met The Dawn Chorus haar derde cd af en nam deze op aan de kust helemaal bovenin Duitsland met Denemarken aan de overkant zowat in zicht. Deze weidse omgeving heeft hen vast geïnspireerd naast ongetwijfeld ook Mumford & Sons. De dertien nummers kun je omschrijven als indiefolk met een licht countrysausje, zoals in “Don’t Gather Roses”. Heel vaak klinkt de invloed van Mumford & Sons duidelijk door in de songs en dat maakt ze weinig bijzonder. Alsof ik het allemaal al eens eerder gehoord heb. En nog beter ook. Dertien nummers is ook iets té lang, het hadden er van mij best vijf minder mogen zijn. Torpus & The Art Directors hebben met The Dawn Chorus beslist geen slechte plaat afgeleverd, maar het is goed en niet meer dan dat. Dan wordt het cliché toch weer bevestigd want dan komt toch weer die herkenbare Deutsche Gründlichkeit om de hoek kijken.
mij=Grand Hotel Van Cleef