Transatlantic – The Whirlwind

Neal Morse, Roine Stolt, Pete Trewavas en Mike Portnoy. Oei, dat zijn Grote Namen. Daar hoort een nog grotere bandnaam bij, en gelukkig hebben ze die: Transatlantic. The Whirlwind is hun met veel bombarie aangekondigde derde album na een pauze van zo’n zeven jaar. Bij zoveel grootsheid past natuurlijk geen enkele vorm van bescheidenheid, hetgeen Morse keurig laat zien door over dit project te praten in termen als ‘I think this is truly the epic of all epics’, of – nog leuker – deze: ‘It is the War and Peace of prog’. Toe maar. Helemaal uit de lucht vallen komt die epische omschrijving natuurlijk niet, want  The Whirlwind bevat slechts één nummer van ruim 77 minuten. Wel voor de vorm onderverdeeld in twaalf ‘chapters’, maar die vloeien zo naadloos in elkaar over dat echt wel gesproken kan worden van één grote compositie. Bovendien blijft het vrijwel over de gehele linie spannend en avontuurlijk, en dat is een hele prestatie. Drums, keyboards, gitaar en bas wervelen wild om elkaar heen (sorry, ik kon het even niet laten) zonder dat ze elkaar ook meer ergens in de weg zitten, de meerstemmige zang klinkt ontspannen en opgewekt, en een geoliede productie zorgt voor een mooi samenhangend geheel. Tekstueel kon het me allemaal wat minder bekoren, daarvoor hoorde ik net iets te vaak woorden als ‘wind’, ‘storm’, ‘blowing’, en inderdaad ‘whirlwind’. Bovendien kan Morse het toch niet laten om op het eind van de suite nog even de ‘giver of life’ aan te halen, en we weten allemaal wie hij daarmee bedoelt. Ach, het zij zo. Al met al heb ik – ondanks de voice-overs die mijn promo-cd volledig voor hergebruik verpesten – erg genoten van deze grootse en meeslepende muziek. Prog-junkies kunnen hem vrijwel blind aanschaffen, en de echte fanaten schaffen gewoon alle drie de versies aan die de marketingboys van InsideOut bedacht hebben. Daarmee zijn ook de inkomsten episch!

mij=Inside Out / EMI