Travis – Ode To J. Smith

Wat is er met Travis gebeurd? Ik ben luchtige en soms breekbare “Why Does It Always Rain On Me”-achtige nummers van hen gewend, altijd lekker, maar nooit uitbundig. En eerlijk gezegd was ik daar ook wel een beetje klaar mee, zo erg zelfs dat ik de vorige cd The Boy With No Name wel heb, maar eigenlijk nooit echt geluisterd heb. Travis is echt een band die in het verleden een bepaalde snaar heeft geraakt, vanwege persoonlijke emotionele gebeurtenissen die vragen om een genre dat enigszins troost biedt zonder dat je direct de neiging hebt een balk en touw te zoeken. Travis is daar uitermate goed in, zoals ook bijvoorbeeld de Turin Brakes. Maar nu is Ode To J. Smith ruiger dan ooit, al kan Travis nooit ruig genoemd worden natuurlijk. (Tenminste, als we het debuut uit 1997 even niet meetellen, dat was een totaal andere Travis dan we nu kennen.) De drums en gitaren gaan er op Ode To J. Smith wat heftiger tegenaan dan op vorige albums en Travis schuift langzaam op richting bands als Air Traffic, Thirteen Senses en Morning Runner. De enige Travis-nummers zijn “Last Words” (met relaxte banjo in de achtergrond) en “Friends”. De vraag is of ze nu nieuwe fans erbij krijgen en of ze de fans uit hun debuuttijd weer voor hun kunnen winnen? Ik verwacht van wel. Ik ben ook weer fan, zolang ze maar wel af en toe terugvallen op hun luchtige geluid om onze emotionele pieken op te vangen.

mij=Red Telephone Box / V2