Trembling Blue Stars – The Seven Autumn Flowers

Het verkeerde been. Soms heb ik ‘m ineens. Dan stap ik bijvoorbeeld ermee uit bed. Blijf dan maar uit mijn buurt, want dan ben ik niet te genieten. Gelukkig komt het zelden voor hoor. Meestal duurt zo’n bui niet al te lang. Ik ben in de regel best aangenaam gezelschap. Maar soms komt het dus voor dat ik bewust op dat verkeerde been word gezet en dat kan ik in het geval van Trembling Blue Stars een beetje slecht hebben. Ik vind het gewoon ronduit gemeen van ze om deze plaat te beginnen met het voortreffelijke nummer “Helen Reddy”. Een prettige jangly gitaarwolk. Daarboven zweven wat keyboards. Daaronder stuwen de bas en drums in een lekker tempo door. En het geheel wordt helemaal compleet gemaakt door bijpassende dromerige dameszang. Zo’n nummer dat aan alle kanten klopt. Ik ga er meteen goed voor zitten. Kom maar op, want dit smaakt naar meer! En dan. Ja, dan niks meer. Weg dameszang. Weg shoegazy sfeertje. Op zich is de zang van Trembling Blue Stars’ leading man Bob Wratten, die overeenkomsten vertoont met die van New Order‘s Bernard Sumner, niet eens echt slecht. Het kan niet voorkomen dat de rest van de plaat dus helaas een beetje doordreutelt om slechts af en toe op te leven als de dameszang weer terugkomt om een moppie mee te doen. Het niveau van “Helen Reddy” wordt echter nergens meer gehaald. Jammer. Gemiste kans. Bah! Blijf voorlopig toch maar even uit mijn buurt.

mij=Elefant / Konkurrent