Na de succesvolle en veelvuldig bekroonde soundtrack van The Social Network kon Nine Inch Nails-opperhoofd Trent Reznor rustig over meerdere soundtrack-bestellingen gaan nadenken. Wat hij aflevert voor de Amerikaanse remake van de eerste Millennium-film, is net als die film zelf een lange zit: een 3CD van krap drie uur. Voordat ik de film gezien had vond ik het wederom een vervolg op Ghosts, een minimalistischer en wat saai vervolg bovendien. Er zit voor mijn gevoel nog minder veel rock in dan bij zijn eerdere werk. Daarentegen levert Reznor wel wat hij goed kan: morbide, tergend schurende melodielijntjes met subtiele machinale geluiden, prettige diepe bass en veel muzikale details, tot aan modempiepjes toe. Omdat de film zich vrijwel geheel rondom een moordmysterie in een besneeuwd Zweden afspeelt, is het koele beklemmende aspect aan de muziek dit keer een dik pluspunt waar bij The Social Network die voortdurende spanning juist nogal overdreven leek. Maar The Girl With The Dragon Tattoo heeft seksueel misbruik als thema, neemt de tijd om de menselijke kant aan bod te laten komen (inclusief sterke, The Shining-achtige cameravoering) en daar past de dreigende sound uitstekend bij. Het lekkerst bombastisch klinken de apotheose van “Parallel Timeline With Alternate Outcome” en “A Thousand Details”; veel tracks zal ik denk ik echter niet vaak nog los van de film afspelen. De enige twee echte liedjes zijn “Immigrant Song”, een Led Zeppelin-cover die tijdens de intro is gemonteerd, en “Is Your Love Strong Enough” van Reznors zijproject How To Destroy Angels (met zijn vrouw met die mooie naam) voor bij de aftiteling. De combinatie van film en score werkte echter perfect; nu ik de film gezien heb valt de muziek ook op haar plaats en is de omschrijving ‘lekker weird’ (Veronica-gids) echt misplaatst. Persoonlijk vind ik dat The Girl With The Dragon Tattoo eerder een Oscar verdient voor deze spookachtige soundtrack dan The Social Network. Benieuwd naar het volgende deel 2, want de Zweedse verfilming daarvan was naar verluidt nogal slap.
mij=Null
Pretty Hate Machine in 8-bit:
http://inversephase.bandcamp.com/album/pretty-eight-machine
David Lynch’ clip bij nieuwe single “Came Back Haunted” is epileptisch en close-up gefilmd tegelijk, alsof hij lijkt te suggereren – net als het voor NiN’s doen softe, witchhouse-achtige gitaargeluid in het refrein – dat heftigheid vooral een persoonlijke ervaring is, en niet iets intrinsiek hards.
http://www.youtube.com/watch?v=1RN6pT3zL44
Liever dit dan zo’n Korn-achtige combi met dubstep ofzo…
Pretty Hate Machine in 8-bit:
http://inversephase.bandcamp.com/album/pretty-eight-machine
David Lynch’ clip bij nieuwe single “Came Back Haunted” is epileptisch en close-up gefilmd tegelijk, alsof hij lijkt te suggereren – net als het voor NiN’s doen softe, witchhouse-achtige gitaargeluid in het refrein – dat heftigheid vooral een persoonlijke ervaring is, en niet iets intrinsiek hards.
http://www.youtube.com/watch?v=1RN6pT3zL44
Liever dit dan zo’n Korn-achtige combi met dubstep ofzo…
Nieuwe plaat ‘Hesitation Marks’ krijgt per medium (cd/cd/vinyl/digitaal) een eigen cover:
http://nineinchnails.tumblr.com/post/55697135231/each-version-of-hesitation-marks-will-have-its-own
Op de Russische luisterpaal vk.com/newalbums is de Gone Girl-soundtrack te streamen. “Just Like You” is heeeeeel traag maar qua stijl bijna Richard Clayderman-restaurantmuzak. Ben er niet uit wat ik hier nu van moet vinden…