Pas toen ik al in augustus op de lokale tweedehands-cd-markt in Nijmegen een Duitse handelaar zag staan die Into The Great White Yonder voor 10 euro aanbood, besefte ik dat het album geflopt was. Bevrijdend gevoel. Zo terecht! Allemachtig, wat vond ik het eigenlijk al een kutplaat. Even voorzichtig rondvragen bij een andere fan: inderdaad, die vond zijn debuut annex minimal-conceptalbum The Last Resort ook veel en veel fijner. Dat vond ik maar een monotoon kriebelige pornosoundtrack, maar ik snapte het tenminste nog ergens. Echt fan ben ik van Anders Trentem�llers intrigerende verzamelaar en zijn vermaarde livetour, waarbij hij (o.a. op Lowlands 2007) Last Resort knap naar een bandgeluid vertaalde. Een spannend, filmisch, Deens tapijt van elektronica. En dat schept dus verwachtingen. Into The Great White Yonder heeft van zichzelf al een western-achtig ‘bandgeluid’, dat in combinatie met alle moderne synths en beats genoeg potentie heeft om Echt Goed Gevonden Te Worden. Ook in de liedjes hoor ik interessante motiefjes en complexe soundscapes. “Past the Beginning of the End” is net zo’n spookachtig woestijnnummer als single “Sycamore Feeling”. Ik verwachtte dat ik er met de tijd wel aan zou wennen, en ik heb veel tijd verspild om in de Grote Witte Ginder enige spanning te ontdekken. Het valt vies tegen. De inwisselbare, zweverige wolkenbrij op de hoesfoto is verpletterend typerend. Je kunt er niet op chillen, je kunt er niet op dansen, het is vooral vaag en vervelend. In “Neverglade” doet de zanger van de Guillemots (van wie ik ook fan ben) nog een manmoedige poging om een liedje neer te zetten, maar ook dat strandt nog ruim v��r de mengtafel. Al met al is dit album een behoorlijke teleurstelling als je Trentem�ller zo strak gewend bent als in 2007, en de ‘luxe’ editie bevat enkel twee weinig bijzondere clipjes extra die ook op internet staan. Het enige lichtpuntje zijn de remixen. Die staan niet op het album; er is een aparte remix-EP bij “Even Though You’re With Another Girl” gemaakt, waarop de Pantha du Prince-remix het dodelijk saaie origineel duidelijk verbetert. Zeg Anders. Doe eens wat anders.
mij=In My Room / PIAS
Tsja, als je The Last Resort al niet zo geweldig vond, dan zul je hier inderdaad wel helemaal niets aan vinden. In mijn boek is The Last Resort waarschijnlijk één van de beste 10 platen van de afgelopen 5 jaar. Dit album vind ik ook prima, al is het inderdaad een stuk minder.
Die Chronicles plaat is inderdaad wel erg goed, al is het jammer dat Polar Shift daar niet op staat.
Nou, die staat weer op de 2CD-versie van The Last Resort 🙂
Dit was een lastige recensie om te schrijven. Maar als een held teleurstelt moet dat ook maar gewoon geschreven worden.
Uiteraard. 🙂
Vind dit overigens ook wel een fijne plaat, maar zeker geen jaarlijstjesmateriaal o.i.d. Vraag me af of ik het over een jaar nog draai…
Vandaag lekte “The Trigbag Chronicles”, een verzamelaar van het werk uit 1997-2000 van Anders Trentemoller en DJ Tom von Rosen. Ook die is dan weer wél goed…
http://www.discogs.com/artist/Trigbag
Grappig dat ik hier weer terug kom via Google, want ik zit nu die Trigbag Chronicles te luisteren en vroeg me af of het ueberhaupt wel werk was van Trentemoller, aangezien het veel meer richting gewone house gaat dan zijn recente dancewerk. Maar het is dus werk uit zijn begintijd.
Wat een kutrecensie! maar ja, smaken verschillen. Ik vond The Last Resort een meesterwerk en had ook wat moeite met Yonder…maar ik heb hem gisteren live gezien, WOOOOOOOOOOOOOOWWWWWWWWWWW
en ja, het was dansbaar, heb vandaag spierpijn
Anantya: smaken verschillen, maar als het niet volgens jouw smaak is, is het een kutrecensie? Wat een kutreactie!
Er is een livevideo van “Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!”
http://www.youtube.com/watch?v=_0gTZ6A0waE
(via @herman78, wiens jaarlijst op http://somsvraagteenmenszichaf.blogspot.com/2010/12/2010-de-afrekening.html ook wel de moeite is)