Het Sassenheimse Trip Trigger debuteert met de EP Autononymous. Drie songs met strakke, goed opgebouwde rock met licht progressieve invloeden. Het heeft het strakke van nu-metal zonder de akelige compressie, de breaks van progressieve rock zonder letterlijk onnavolgbaar te worden, de catchy refreinen van pop zonder fluffy te worden, kortom deze vijf heren weten wat ze willen en weten dat nog op cd te krijgen ook. Opener “Becky” valt vooral op door de fraaie, ritmische zang van Joost Kralt. De tweede song “Trial And Error” heeft flinke Rush-invloeden. Het is op zich al knap dat ze daarmee niet enorm onderuitgaan, maar het tegendeel is waar. Het blijft een spannende track met strak drumwerk, een beheerst uit de bocht gierende gitaar en een fraaie brug. “Mirrored” is de slottrack en is meer rechttoe-rechtaan dan de voorgaande twee, maar nog steeds erg goed uitgewerkt en uitgevoerd. Het enige nadeel aan Autononymous is dat het maar dertien minuten duurt. Het smaakt namelijk naar meer.
PAF staat voor Palthe And Friends. Palthe is zanger/gitarist Jan Palthe, zijn friends zijn een drummer, een bassist en een saxofonist en de band wordt bijgestaan door een drietal zangeressen die vooral aan Herman Brood's Bombita's doen denken. De heren hebben een verleden bij o.a. Herman Brood’s Wild Romance en Danny Lademacher – naast ook Sweet d'Buster, de Bintangs en Philip Kroonenberg – en hun muziek lijkt inderdaad nogal eens op het livewerk van Herman Brood. Zonder diens piano, dat wel, maar opmerkelijk genoeg vermindert dat de gelijkenis amper. 'Bluesrock met een vette knipoog naar funk, rock ’n roll en soul' noemen ze het zelf. Rhythm and blues lijkt me een betere omschrijving. Niet dat dat heel belangrijk is, het gaat uiteindelijk om de nummers. Je kunt horen dat de heren flink wat ervaring hebben, want qua uitvoeringen steekt het goed in elkaar. Compositorisch hengelt het echter steeds weer heel nadrukkelijk naar Herman Brood en aanverwanten. Tel daarbij op dat Palthe nou geen heel begenadigd zanger is en er bovendien een accent op nahoudt dat Klaus Meine nog zou opvallen en je hebt een album dat best z'n momenten heeft, maar vooral een band laat horen die het van live-optredens zal moeten hebben. Daar vallen dergelijke beperkingen nu eenmaal minder op. PAF is een typische liveband, en dat hoor je jammer genoeg iets te nadrukkelijk.
mij=Trip Trigger: Eigen Beheer; PAF: Marista / Universal
4 reacties