Tu Fawning uit Portland was afgelopen jaar nog een beetje een enigma. Dit muzikale liefdeskind van singer-songwriter Corrina Repp en multi-instrumentalist Joe Haege (Menomena, 31Knots) werd vergeleken met de meest uiteenlopende namen: van Arcade Fire tot aan The Knife. De band live zien tijdens fabrIQ 2011 onthulde gelukkig wat meer: vier multi-instrumentalisten met allen een voorliefde voor stevige tribalritmes en samples uit oude opnamen. Toch was het debuut Hearts On Hold nog enigszins tasten in het duister. Maar bij het tweede album A Monument komt Tu Fawning eindelijk uit het bos tevoorschijn met een eigen smoel. “Wager” is een vroege smaakmaker: gammel gitaarspel wordt bijzonder infectieus afgewisseld met een grillige, Wovenhand-achtige drive. Soms wordt slechts het ritme blootgegeven, dan voegt de band er weer een noisy segment tussen om de luisteraar nét genoeg te prikkelen tot er teruggegrepen wordt naar de hooks. De overgangen tussen de obscure en poppy elementen voelen ditmaal ook niet geforceerd aan. Met “Skin And Bone” levert de band zowaar een barokke popsong af, met een ontladende gitaarexplosie die heerlijk voorbarig invalt. Het fraaie “To Break Into” is een surrealistische mirage van galmende blazers, spookachtig pianogepingel en Repp die haar stem samensmelt met een riedelende mandoline, waardoor het een soort onderwater-effect krijgt. De vileine gitaarmuur schudt de luisteraar weer prompt wakker. De machtsstrijd tussen Repps liedjesgevoel en Haeges gefreubel met drumritmes, samples en gitaargeluiden is op A Monument wat eerlijker verdeeld, zodat de liedjes een kop en staart behouden en niet tussen schip en wal raken. Waar die wispelturigheid de band eerst nekte is het nu juist de troefkaart. De contrasten die Tu Fawning continu in haar sound creëert maakt A Monument een verslavende plaat die telkens weer tot luisteren dwingt.
mij=City Slang / Konkurrent
4 reacties