Eerder dit jaar, op het Duitse gothicfestival Amphi kocht ik twee cd’s van zangeres Tying Tiffany, respectievelijk haar bij Trisol verschenen derde en vierde album. Een vriend van me – hoi Pepijn – had haar getipt omdat ze wel wat weg zou hebben van Crystal Castles en vage witchhouse. De Crystal Castles-referentie geldt in elk geval voor People’s Temple (2010), daar staan meerdere geweldige songs op: het fijne wave-dansnummer “One Breath” en het als The Cure rinkelende “Cecille”, en het compleet elektronische, ziedende “Show Me What You Got”. Daar kun je wel een concertje mee afsluiten hoor. Gekkenhuis! Van de twee platen ervóór uit 2005 en 2007 kan ik niet zoveel vinden, alleen “Download me” (in feite een cover van Tsjaikovski’s Notenkrakerssuite) en een paar losse nummers op MySpace (dat dat nog bestaat, eigenlijk…) Helaas is Tying Tiffany na 2010 nogal zeikerige muziek gaan maken. Op het vierde album Dark Days, Dark Nights (2012) stonden al geen goede singles meer. Het dit jaar bij een nieuwe platenmaatschappij verschenen Drop, in feite een combinatie van de 4-track One EP met zes nieuwe nummers, is al helemaal vrij gezapig. Het is godzijdank niet meer zo downtempo, maar “A Lone Boy” is wel de enige song die nog enigszins blijft hangen. In een interview met het blad Sonic Seducer vertelde de zangeres dat ze vindt dat ze de laatste twee jaar muzikaal is gegroeid, vooral bij de Amerikaanse toer. Ze wil op elke plaat nieuwe geluiden laten horen en ze is met haar producer Lorenzo Montana een zijproject begonnen, Through The Lens (T.T.L.), dat al aan enkele soundtracks een bijdrage heeft geleverd. Ik vermoed echter dat Tying Tiffany beter één ding goed dan twee dingen half kan doen.
mij=Zerokilled