U2 – Songs of Innocence

Storm

U2 - Songs of InnocenceHet concept cd-verkoop is voor (voormalige) major-acts zo ongeveer verworden tot margewerk. Een snelle Google-actie leerde me dat U2 van hun voorlaatste album No Line On The Horizon als je het heel positief bekijkt ongeveer 2,5 miljoen exemplaren verkocht. Wereldwijd. WERELDWIJD! Inderdaad, van Californië tot aan Japan en van de Noordkaap tot aan Kaapstad. Dat is peanuts vergeleken bij bijvoorbeeld een album als The Joshua Tree. Daar werden er meer dan 10 miljoen van verkocht alleen al in Amerika. Hoe belangrijk is het uitbrengen van een nieuwe cd dan nog voor zo’n band? Hoeveel inspiratie heb je dan nog om je ziel en zaligheid in nieuwe liedjes te steken als het naar jouw maatstaven toch niet verkoopt. U2 deed dit op een even zakelijke manier als het vestigen van een postbusbedrijf op Nederlandse bodem: je schrijft voor je aan de liedjes begint een als oprecht te interpreteren persbericht waarin je mijmert over een persoonlijk album vol reflectie naar het verleden. Over je invloeden, je te jong overleden moeder (die je nog steeds mist en een grote inspiratiebron voor je was) en nog wat triviale onvervalste snik-opwekkers. Vervolgens ga je aan de slag en schud je elf liedjes uit je mouw waarin dit allemaal feilloos terug te horen is. Wat zullen ze gegeneerd gelachen hebben in de studio om de potsierlijkheid van het Beach Boys-knipoogje in “California (There Is No End To Love)” of om de engelenkoortjes aan het begin van “Iris (Hold Me Close)” dat met zijn slappe gospelkoortjes verderop in combinatie met “Where The Streets Have No Name”-pasticheriffje echt om te janken is. Terwijl de boodschap hier an sich nog wel oké is. Maar, mijn hemel, die stemvervormingen in het refrein!!@? Wat dachten ze in godsnaam? Van de elf songs is er niet één die mij ook maar een beetje raakt. Ook niet als Lykke Li aanschuift voor een bloedeloze ballad als “The Troubles”. Alleen al het denken aan de song “October” maakt bij mij al honderdmiljoen maal meer los dan deze lauwe prak. Zo futloos, zo nietszeggend, zo blrgh. Tot over een paar maanden op tournee hoor je Bono c.s. denken. That’s their cashcow now.


mij=Island

8 reacties

  1. Stonehead
    Reageren

    Ze waren eerder gesponsord door Blackberry. Beetje opportunistisch.
    Overigens brandt zelfs de Süddeutsche Zeitung de plaat af vandaag (‘te gewoontjes’). Op Twitter is vooral het gesprek van de dag dat je het ding niet zomaar van je iCloud afkrijgt. Ars Technica oppert als oplossing dat je de plaat wel kunt kopen en hem dan returnen…

  3. Stonehead
    Reageren

    Ze waren eerder gesponsord door Blackberry. Beetje opportunistisch.
    Overigens brandt zelfs de Süddeutsche Zeitung de plaat af vandaag (‘te gewoontjes’). Op Twitter is vooral het gesprek van de dag dat je het ding niet zomaar van je iCloud afkrijgt. Ars Technica oppert als oplossing dat je de plaat wel kunt kopen en hem dan returnen…
    Ach, bij die single “Vertigo”, van het vorige album, waren ze al krampachtig bezig hip te zijn. Dat was The Darkness, maar dan zonder de knipoog – en dan wordt het een beetje zielig.
    The Quietus brandt Songs of Innocence tot op de grond toe af: Bono betaalt over 95% van zijn inkomen geen belasting en William Blake – aan wie de titel van de plaat ontleend is – zou zich omdraaien in zijn graf.
    http://thequietus.com/articles/16217-bono-u2-songs-of-experience

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven