United Nations geeft een visitekaartje af met over elkaar heen buitelende powerchords, met denderende drums en met vocale strapatsen waar menig screamo-act een puntje aan kan zuigen. De heren zijn dan ook niet nieuw in de scene. Zanger Geoff Rickly komt bijvoorbeeld van Thursday. De rest van de band heeft vlieguren gemaakt bij Converge en Pianos Become The Teeth. De echte Verenigde Naties sommeerde de band om zijn websites en social media-sites op te heffen en al het artwork aan te passen. Daarna ging United Nations een tijdje onder de radar. Maar van 2008 tot nu is de irritatie veel verder opgelopen. De frustratie is gegroeid. Net als de onmacht en onwil. United Nations wil maar even een situatie schetsen van hoe treurig het met de wereld gesteld is. Stel, je bent topdiplomaat en hebt enige invloed in het politieke steekspel van de Verenigde Naties, het allerhoogste podium. Elke dag voel je de druk van de media en de buitenwereld om iets te doen aan alle brandhaarden in de wereld. Maar, je komt maar niet tot besluiten of een akkoord. Omdat agressors zich niets aantrekken van de wereld en niet komen opdagen. Ook hier geldt dat erkenning, herkenning, waardering en oprechte aandacht voor ieder mens tot het hoogste goed behoren. Hoe frustrerend moet het dan zijn om na maanden van lobby erachter te komen dat je middenin een impasse zit waarbij je niets voor de mensheid kunt betekenen? Die opgestapelde frustraties zijn enorm en die wil United Nations maar even tot uiting brengen. Op muziek, in een hybride amalgaam van hard- en hatecore, screamo, noise, punk en postcore. The Next Four Years kan zich meten met The Shape Of Punk To Come van Refused.
mij=Temporary Residence