De kleine hype die II begeleidde, het tweede album van Unknown Mortal Orchestra, werd niet door iedereen begrepen. Desondanks werd er uitgekeken naar de opvolger van die plaat. Al was het maar omdat de optredens die Ruban Nielson en zijn bandleden gaven, een heel ander geluid lieten horen. Opzwepende jams, lange gitaarsolo’s: de eigenwijze lo-fi-popliedjes kregen een totaal andere behandeling. Multi-Love blijkt geen vervolg op de concerten te zijn, maar klinkt evenmin gelijk aan II. Het ietwat stoffige geluid is wel gebleven – Ruban Nielson zat zelf weer aan de knoppen. Ook zijn de nummers nog steeds dwars en origineel. De verzameling vintage instrumenten van Unknown Mortal Orchestra wordt meer dan ooit gebruikt en de analoge synthesizer is plots het belangrijkste instrument geworden. De enige keer dat de gitaar een echte hoofdrol speelt is in het afsluitende “Puzzles” (overigens één van de topnummers van II). Maar het belangrijkste verschil is dat de funk zijn entree gemaakt heeft. De beste tracks – “Ur Life One Night” of “Acid Rain” – klinken zowaar alsof er oude demo’s van Prince of Sly Stone opgedoken zijn. En daar zit ‘m meteen het lastige in: de combinatie funk, psychedelica en lo-fi werkt niet altijd. “The World Is Crowded” bijvoorbeeld, is eigenlijk een slap liedje waarin het geluid van de analoge synthesizer goed moet maken wat er aan echte ideeën ontbreekt. Hetzelfde geldt grosso modo voor het flauwe “Necessary Evil”. Maar goed dat “Puzzles” dan nog moet komen.
mij=Jagjaguwar