Afgezien van de drummer is deze bezetting van Uriah Heep inmiddels 25 jaar bij elkaar. Toch is dit Into The Wild pas het zesde studio-album van deze bezetting, als je de klassiekers-in-een-nieuw-jasje-plaat Celebration niet meetelt. Dat is voornamelijk het gevolg van de magere jaren die Uriah Heep kende. Wie de heren sindsdien aan het werk gezien heeft, weet dat er alweer een hele tijd een stijgende lijn te zien is, die vooral tot uiting kwam in uitstekende festivaloptredens. Met veel lol rijgen ze strak gespeelde sets van bijna louter klassiekers aaneen. Op het nieuwe album hebben ze de pret van het podium ook in de studio vast weten te leggen. Het album begint met “Nail On The Head”, “I Can See You” en het titelnummer met drie uptempo kneiters van rocksongs. De productie is wederom van Mike Paxman, die niet geprobeerd heeft het typische Uriah Heepgeluid te veranderen. De riffs worden op de voet gevolgd door het lekker aanwezige toetsengeluid, de koortjes zijn niet vergeten en de ritmetandem legt een stevige bluesy basis. Zanger Bernie Shaw klinkt als altijd en lijkt weinig te hoeven inleveren bij Vadertje Tijd. Tja, wat moet ik ervan zeggen? Niet alle songs zijn even goed als de eerste drie, maar Into The Wild is een puik album geworden, van een band die gerijpt en wel vasthoudt aan de stijl die hen groot gemaakt heeft. Zolang ze het hoorbaar zo leuk vinden als op dit album, is daar ook niets mis mee. Dinosaurussen? Krokodillen! Die hebben immers alle tegenslagen overwonnen zonder aan scherpte en respect te hebben ingeleverd, net zoals Uriah Heep. Chapeau!
mij=Frontiers / Rough Trade
2 reacties