In 2009 zag dit album voor het eerst het daglicht, op Housecore Records, het label van Phil Anselmo (Pantera, Down). Nu gaat Red Planet in de herkansing. De reden hiervan ontgaat mij volledig, want de opnames stammen uit 2000. Valhall begeeft zich op behoorlijk geijkte stonerpaden. Het rockt allemaal aanzienlijk en de nodige traditionele doominvloeden à la Saint Vitus zijn ook aanwezig. Kortom: het is allemaal al eerder gedaan. Dat hoeft uiteraard geen probleem te zijn, maar het is allemaal ook al béter gedaan. Dit album klinkt als een sessie die Nebula of Fu Manchu zou hebben opgenomen op een verdwaalde, druilerige zondagmiddag. Dit betekent overigens niet dat het een saaie plaat is; of dat een aanbeveling is laat ik aan de lezer/luisteraar over. Er vallen jazzinvloeden te ontwaren in het nutteloze vulmateriaal “Rohypnol”. Een krampachtig jaren 70 orgeltje verstoort “Dead End” en in het daaropvolgende “Made In Iron” gaan de Noren ineens op de klassieke-heavy-metaltoer. Kwalitatief is het geen slecht album, maar er is geen touw aan vast te knopen en dat maakt het luisteren naar Red Planet een vermoeiende ervaring. Zelfs de aanwezigheid van Fenriz (Darkthrone) is geen pleister op de wonde.
mij=Hammerheart
4 reacties