Ooit was ik in Montréal in de winter en het was koud. Niet een beetje lullig koud zoals nu in Nederland, maar gewoon echt extreem koud. Zo koud dat je eigenlijk het liefst lekker binnen zou willen blijven. Dat doen de inwoners van Montréal dan ook massaal in de vele ondergrondse winkels, kantoren en bioscopen van de stad. Het is er niet alleen warmer, het is er ook minder gevaarlijk dan buiten op straat. Op diverse hoge gebouwen zag ik borden hangen waarop gewaarschuwd werd voor vallende ijspegels. Die kunnen behoorlijk ‘au’ doen als ze van grote hoogte je muts binnenboren. Het zou me niks verbazen als Valleys hun debuutalbum naar dit fenomeen vernoemd hebben. De band is afkomstig uit Montréal en maakt naar eigen zeggen ‘unknown sonic lands with the hushed intensity of the meditative Montreal winters from which it has been born.’ In gewone taal komt dit neer op trage soundscapes met fluisterende zang en een hoop muzikale moeilijkdoenerij. Bijzonder fraaie moeilijkdoenerij, dat moet wel gezegd worden. Alles staat in dienst van de sfeer en de nummers lijken uit een mist op te doemen om er na enkele minuten vervolgens weer in te verdwijnen. De perfecte winterplaat.
Mij=Semprini / Sonic