Is het hoop of is het angst? Is het een afwezige blik, of juist intens? De blik van het meisje (of is het een vrouw?) op de hoes van Contra roept nogal wat op. Het zou makkelijk zijn om dat door te trekken naar de muziek, maar die parallel is er niet. De muziek roept geheel geen vragen op, het is net zo’n heerlijke en (ik durf het bijna niet te zeggen) gezellige plaat geworden als het debuutalbum. Ook deze cd kun je gerust draaien in het gezelschap van minder indie georiënteerde mensen, het levert altijd wel instemmende blikken op. De associatie met Graceland van Paul Simon is ook niet veranderd, de Afrikaanse invloeden zijn er nog steeds, maar dit keer ook Mexicaanse en Braziliaanse invloeden. Andere verschillen met zijn voorganger: er is wat meer electronica bijgekomen, maar dan moet je niet denken aan de ommezwaai die de Editors hebben gemaakt, maar meer subtiele elektronische toevoegingen. De nummers hebben hebben ook wat meer tempowisselingen gekregen waardoor ze zomaar kunnen verrassen. Contra is hierdoor minder kaal als zijn voorganger en dat maakt deze studentikoze band net wat volwassener. De afsluiter “I Think You Ur A Contra” is misschien wel het meest contra nummer van de hele plaat, zo minimalistisch en bijna breekbaar als het aanvoelt. En die blik van de dame op de hoes: volgens mij is ze overrompeld van vreugde dat deze jongens weer zo’n mooie plaat afleveren.
mij=XL / V2