Na Jan Akkerman is Ad Vandenberg misschien wel Nederlands meest beroemde snarengeselaar. Niet alleen deelde hij met de naar zichzelf vernoemde band podia met tot de verbeelding sprekende namen als Ozzy Osbourne en Kiss en verwierf hij eeuwige roem met de klassieker “Burning Heart”, daarnaast fungeerde hij veertien jaar lang als de rechterhand van David Coverdale in diens Whitesnake. Nog regelmatig is Ad in die hoedanigheid te zien als zeer speciale gast als de witte slang her en der haar opwachting maakt. Als eerbetoon aan zijn voormalige wapenbroeder had David Coverdale zelfs aangeboden een bijdrage te leveren aan het nieuwe teken van leven van zijn favoriete gitarist. Het was een aanbod dat door Adrian met beide handen werd aangegrepen en zodoende werd een opnieuw gearrangeerde versie van Whitesnake’s “Sailing Ships” opgenomen voor het debuutalbum van Vandenberg’s Moonkings, dat na een schier eindeloze tijd de radiostilte verbreekt wat betreft de muzikale escapades in tastbaar verband.
mij=Interview: Kanij
‘David was vanaf het moment dat hij hoorde van mijn terugkeer naar de muziek heel enthousiast,’ vertelt de boomlange gitarist vol vuur. ‘Hij gaf aan het een eer te vinden mee te doen op mijn nieuwe plaat. “Sailing Ships” is een nummer dat we reeds tweemaal op plaat hebben gezet, zowel elektrisch op Slip Of The Tongue als in een meer uitgeklede versie op Starkers In Tokyo, maar naar mijn mening verdiende het nummer een volledig andere aanpak. Mijn doel was het melancholieke, contemplatieve sfeertje van de song te benadrukken. Om dit te verwezenlijken heb ik het tempo wat langzamer gemaakt, met stemmige violen en een mandoline als extra toevoeging. David wilde het ook echt op een andere manier dan voorheen zingen en zoals hij dat hier gedaan heeft, bezorgt het mij elke keer weer kippenvel.’
Lange tijd zag het er naar uit dat Adrian de muziek voorgoed vaarwel had gezegd en zich naast sporadische gastoptredens slechts had toegelegd op zijn schilderkunst. Veelvuldig waren zijn penseelstreken te bewonderen in internationale kunstgalerieën en exposeerde hij volop, met een almaar toenemende vraag in binnen- en buitenland. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de gitaar werd uit het vet gehaald en gestemd.
‘De jaren sinds mijn terugtrekking zijn eigenlijk voorbij gevlogen,’ zegt Ad met een lach die gul blikt vanachter een lang naar voren vallend gordijn van haar. ‘De laatste plaat die ik opnam, was in 1998 met Whitesnake. Een jaar later werd mijn dochter geboren en ik wilde niet zo’n vader zijn die altijd maar op tour was en daardoor zijn kind niet kon zien opgroeien. Omdat Whitesnake in die periode tijdelijk op non-actief stond, was dit het uitgelezen moment om het zelf ook wat rustiger aan te doen en me te wijden aan mijn andere passie: de schilderkunst.’
Maar daar kwam meer bij kijken dan zo op het eerste oog het geval leek te zijn. De hand van de meester bleek ook in deze kunstvorm aardig zijn weg te kunnen vinden en het opzetten van exposities slokte alle beschikbare tijd op, waardoor het maken van nieuwe muziek ver naar de achtergrond werd verdrongen om nog slechts door te klinken als nauwelijks hoorbare, verstilde klanken op het palet. Zoals echter zo vaak betrof het hier ook de stilte voor een langzaam aangewakkerde storm, waarop het al eerder aangehaalde schip allengs sneller voort dobberde om uiteindelijk in de veilige haven van Mascot Records aan te meren.
‘Ik had al veel eerder met het idee gespeeld om weer wat met muziek te gaan doen.’ Ad staart wat melancholiek uit het raam naar de mistroostigheid van een bekend Amsterdams plein en plooit dan zijn nog immer jeugdige trekken in een brede grijns. ‘En eigenlijk heb ik altijd geweten dat dit ooit ook weer zou gebeuren. Waarom het zo lang geduurd heeft?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Op de een of andere manier was het gewoon niet het juiste moment. Muziek is een sterke emotie die op de juiste wijze gebracht dient te worden. Ik had nu echt het gevoel dat alle stukjes op de juiste plaats waren gevallen, zeker met de interesse van Mascot Records. Er bestond oprechte interesse voor mijn werk en ik heb alle ruimte gekregen om mijn creativiteit de vrije loop te laten. Een mooie bijkomstigheid is dat het ook nog eens een Nederlands label betreft met wereldwijde vertakkingen. Voor de verandering hoef ik nu eens niet op en neer te reizen om persoonlijk contact te onderhouden.’
Het was natuurlijk de weg van de minste weerstand geweest als Ad simpel had voortgeborduurd op oude successen zoals het onvolprezen debuutalbum van Manic Eden, maar daar kon geen sprake van zijn. ‘Ik wilde met een schone lei beginnen en niet teruggrijpen op iets wat geweest is. Ik had zelf ook het idee dat iedereen mij wel vergeten zou zijn en dat motiveerde mij des te meer om alles opnieuw van de bodem af op te bouwen. Vandaar dat de aanpak enigszins verschilde met mijn oude werk. Belangrijk was een open productie met veel ruimte voor dynamiek. Tegenwoordig wordt elk gaatje in de muziek dichtgesmeerd. Dat wilde ik beslist niet. Mij stond voor ogen om het geheel zo natuurlijk mogelijk te houden, dicht bij de basis.’
Hoewel de aanpak misschien afwijkend is, weerklinkt op de nieuwe plaat voor het goed luisterend oor de echo van Ads eerste en enige studio opname met Teaser, een bijna vergeten bluesy rockact uit het laatste deel van de jaren zeventig. ‘Een mens kan zijn wortels moeilijk vergeten en al helemaal niet loslaten,’ lacht Ad hardop. ‘Ik ben opgegroeid met Cream, Led Zeppelin, Bad Company en dat soort bands en die stijl zal mij altijd eigen blijven. Dat onderhuidse, bluesy sfeertje spreekt mij wel aan.’
Saillant detail is dat het Moonkings-album in dezelfde studio werd opgenomen als die allereerste plaat van Teaser, ruim 30 jaar geleden. Een klassiek geval van déjà-vu daar in de Wisseloord Studio te Hilversum. ‘Dat was het zeker! Het was een soort van thuiskomen. We hebben vrijwel dezelfde apparatuur gebruikt als toentertijd. Grappig is dat ik altijd gedacht heb dat we in opname studio 1 zaten met Teaser. Maar dat bleek dus studio 2 te zijn geweest. Ik kwam daar tijdens de sessie met Moonkings pas achter en dat maakte het allemaal nog specialer dan het al was.’
De eerste aanzet voor Moonkings werd reeds in 2011 gegeven, toen Ad gevraagd werd een lied te schrijven voor voetbalclub FC Twente dat het jaar daarvoor de kampioenstitel in de Eredivisie in de wacht had gesleept. Tijdens de uitvoering van dat nummer voelde Ad intuïtief aan dat het moment voor een nieuw muzikaal avontuur rijp was. Achter de microfoon stond op de bewuste avond Jan Hoving, een bovenmaats getalenteerde zanger die Ad zich nog herinnerde van een oeroud voorprogramma van Whitesnake. ‘Ik zocht voor “A Number One” een geschikte zanger en na diep graven dook er als vanuit het niets een beeld op van Jan. Ik ben aan het zoeken gegaan en kwam hem uiteindelijk op het spoor. Groot was zijn verbazing toen ik hem aan de telefoon kreeg en mijn naam noemde. Hij had echt het idee in de maling genomen te worden. Via via ontstond het contact met de jonge honden Mart Nijen Es en Sem Christofel. Hen bleek ik eveneens reeds te kennen vanwege een talentenjacht waarbij ik in de jury zat. De klik was meteen daar en het besef drong tot me door dat het uur van de waarheid nu was aangebroken. Dit was het moment voor een terugkeer en hier ben ik dan!’ Een wijds armgebaar begeleidt de laatste woorden en laat zien hoe oprecht blij Ad is opnieuw voor het voetlicht te mogen treden met een nieuwe band.
Gevraagd naar zijn verwachtingen wat betreft het Moonkings-avontuur hoeft Neerlands hoop in bange gitaardagen niet lang na te denken. ‘Het is een plaat die feitelijk puur voor eigen plezier gemaakt is. Ik moest er een goed gevoel bij hebben en er plezier aan beleven. Het uitgangspunt was allerminst commercieel van aard. Met dit soort muziek is dat ook niet realistisch, zeker niet in Nederland. Niettemin pakken we het grootscheeps aan en zal er een flinke tour op poten worden gezet die tot ver over de grenzen zal reiken. Het idee weer live te kunnen spelen spreekt me enorm aan en nu het momentum voor ons de goede kant uit gaat, wil ik de bal beslist in beweging houden. De Moonkings komen er aan! Dus pas maar op!’
4 reacties