‘Wie Is het?’, wat is dat toch een oud spel. Is het een man of een vrouw? Dankzij het antwoord gingen de helft van je poppetjes met hun gezicht tegen het bord. Heeft hij haar op zijn hoofd? En zo gingen de simpele vragen nog even verder. Het mooiste was dat dit spel nooit te lang duurde. Een minuut of vijf was toch echt de maximum tijd om hieraan te besteden. Bij de cd A New Hope ging ik even de rits cd’s van bands af die in mijn cd kast staan. Want wat klinkt deze muziek me toch bekend in de oren. Schreeuwen ze? Ja. Zit er te veel melodie in? Ja. Breakdowns? Soms. Zingt de zanger als een mislukte homo? Neiging tot. Dan lijkt het wel erg veel op A Fire Inside ( AFI ), From Autumn To Ashes, A Day To Remember, Memphis May Fire, Polar Bear Club, Silverstein, Aiden, Across Five Aprils, 36 Crazyfists, Catherine, Funeral For A Friend, Atreyu, MINUS.PLUS, Hawthorne Heights, Panic At The Disco, My Chemical Romance, Escape The Fate, The Blackout, So Called Celeste, I Am GhostThe Devil Wears Prada, the.maple.room, Blessthefall, Senses Fail, Story Of The Year , Underoath, Noyalty, The Red Jumpsuit Apparatus, Protest The Hero, Death Before Disco, Fall Out Boy, Saosin en Taking Back Sunday. Vanna schotelt je onvervalste emo met poppy stukjes voor, met hier en daar een schreeuw, leuke punk stukjes en een ‘wijwilleneigenlijkookweleenbeatdowninonzemuziek’ – of vul hier gewoon één van de duizend benamingen voor deze muzieksoort in, voor met alle clichés vandien erin verwerkt. Maar ach, het klinkt wel oké. O ja, en stiekem waren bovengenoemde bands ook flink vertegenwoordigd in mijn cd kast.
mij=Epitaph