Bij Black Lotus denken ze blijkbaar dat alles wat ze uitbrengen ook echt geweldig is. De bio schreeuwt me tegemoet, and I quote: “legendary”, “become a part of the dark art history” (sic), “Total Apocryphal hymns”, afijn, dat soort werk. In het kort komt het er gewoon op neer dat ze lang in het underground-circuit hebben gezeten en ergens mid jaren 90 een handvol obscure platen hebben uitgebracht waar zelfs de wat fanatiekere metalhead nauwelijks van gehoord zal hebben. Tsja, dat krijg je als je Kult bent. Varathron is een Grieks blackmetal-orkestje, blijkbaar echt Kult, en doet op deze bijna-comeback-plaat (pak em beet acht jaar na hun laatste EP) haar best om weer een rolletje mee te spelen op de duistere metalpodia. Moeten ze wel een poosje gaan oefenen, want er schort nog van alles aan. Met name de drums, die zijn simpelweg niet strak. In de midtempo gedeelten is dat geen probleem, zodra het gaspedaal ingetrapt wordt is het echter huilen met de pet op. Dat kan tegenwoordig toch echt niet meer. Ook het getingeltangel van de toetsen gaat me na verloop van tijd behoorlijk tegenstaan. Hier en daar komen er wel wat smaakvolle duistere riffs voorbij en is het sfeertje ook wel lekker verduisterd. Maar dat redt deze plaat niet van een noodlottige ondergang in de zee van goede metalreleases, ben ik bang.
mij=Black Lotus