Ik heb wel bewondering voor mensen die lekker hun ding blijven doen, lang nadat het hip was. Vernieuwing wordt zwaar overschat. Niemand verwacht dat AC/DC ineens popliedjes gaat maken, Lemmy trekt niet ineens een andere zanger aan voor Motörhead. Kom op nou, zeg! David Bowie gooit het vaak over een andere boeg zonder naar commerciële belangen te kijken, da’s prima. Maar er is niet veel waar ik een grotere hekel aan heb dan ‘vernieuwen om het vernieuwen’. Niet dat dat een verrassing voor u zal zijn. Het nieuwe album van Vengeance, Piece Of Cake, is dan ook bij de goede persoon terecht gekomen. Leon Goewie is nog steeds bezig met eighties-hardrock en dat zit weer in elk nootje van dit album. De overstuurde gitaren ver naar voren, Goewie die nog steeds een Biff Byford-achtige charme heeft als zanger en part-time sirene. De band kent een vrij roerig verleden qua personeelsbezetting, maar met drummer John Emmen, bassist Barend Courbois en gitarist Timo Somers bestaat die uit bekende gezichten. Het songmateriaal herbergt ook niet heel veel verrassingen, maar is wel weer goed. Er zit een bluesrockballad tussen (“Back To Square One”) waarin Goewie het soms uit Brian Johnson-achtige diepten lijkt te halen, een enkele mispeer (“Headquake”) en een paar uitschieters, helemaal aan het einde van het album. Het titelnummer is de lekkerste rocker die erop staat. Swingend, up-tempo, met een fijne gitaarsolo, kortom: eightieshemel. “Goodbye Mother Sky” is één groot powerballad-cliché, maar wat klinkt het lekker! Volgens het label is de sound hedendaags. Geloof het maar niet. In de jaren tachtig had het niet veel anders geklonken, alleen wat blikkeriger. Dat is ook helemaal niet erg. Vengeance volgt het eigen pad en dat is lastiger dan achter elke mode aanhuppelen.
mij=Steamhammer/SPV
Ik heb Vengeance altijd het vehikel van Arjen Lucassen gevonden. Dus hoewel er muzikaal niet zoveel veranderd is, gaan de vergelijkingen die je maakt niet helemaal op.
Ik heb Vengeance altijd het vehikel van Arjen Lucassen gevonden. Dus hoewel er muzikaal niet zoveel veranderd is, gaan de vergelijkingen die je maakt niet helemaal op.
Och, Vengeance is sinds het vertrek van Lucassen steeds meer de band van Goewie geworden. Koijk maar eens naar het vorige album, waarop naast Goewie alleen voor de gelegenheid ingehuurde muzikanten meespeelden.
Dit album klinkt zoals ook andere bands, zoals bijvoorbeeld Picture, destijds klonken. Misschien moet je wel zeggen dat Lucassen zijn stijl doorontwikkeld heeft, terwijl Goewie heeft vastgehouden aan de ouderwetse hardrock.