Veronica Falls – Veronica Falls

Diegenen die indiemuziek in de jaren negentig bewust hebben meegemaakt kunnen zich vast nog wel Lush herinneren. De Britse band van Miki Berenyi en Emma Anderson bracht vier albums uit en viel in 1998 uit elkaar na de zelfmoord van drummer Chris Acland. Ik was dol op Lush, en echt niet alleen om de looks van Miki, al speelde dat wel mee natuurlijk. Op Facebook wordt in de groep Miki Berenyi Fans al jaren gehoopt op een terugkeer van de zangeres en er is zelfs een online campagne Bring Miki Back gestart, waarbij Miki zelf overigens al snel de hoop op een comeback de grond inboorde met: ‘I guess it’s flattering that anybody gives a shit. Not sure how enthusiastic the support would be if they realized that bringing back Miki Berenyi would deliver a 40-year-old office employee with greying hair who’s still struggling to shift the weight from her last pregnancy.’ Toch, als ik het debuut van Veronica Falls opzet, is het eerste dat door mijn hoofd schiet: Miki is Back! Vooral de stem maar ook het gitaarspel van Roxanne Clifford roept ouderwetse Miki-sensaties op. Het album is typisch Brits, met rammelgitaren en vooral heerlijk catchy melodieën. Bij de meeste nummers blijft het refrein na tweede beluistering al flink tussen de oren zitten en dat is in dit geval absoluut niet onplezierig. Met de komst van Veronica Falls kan Lush officieel ten grave worden gedragen. Sorry Miki, we hebben je niet meer nodig.

mij=Bella Union / V2