Vic Chesnutt – At The Cut

Ik keek verrast op toen ik las dat Vic Chesnutt na vele jaren op het New West label de overstap maakte naar Constellation van A Silver Mt. Zion-frontman Efrim. Maar het bleek met North Star Deserter te resulteren in een boeiende (en ijzersterke) doorstart van de carrière van Chesnutt. Het beviel Chesnutt blijkbaar goed bij de Canadese krakers, want ook deze nieuwe plaat verschijnt op Constellation. Wederom maakt hij hierop dankbaar gebruik van de diensten van leden van enkele bands uit die stal en dan vooral van Fugazi’s Guy Picciotto, die met zijn stekelige gitaarspel een glansrol vervult. Het lijkt erop dat Chesnutt definitief zijn plek gevonden heeft bij Constellation, want het resultaat op At The Cut, de tweede cd dus op dat label, is op zijn minst verbluffend te noemen. Gelijk bij het openingsnummer “Coward” grijpen de snijdende stem van Chesnutt en de orkestrale kracht van zijn begeleiders in combinatie met de teksten vol zelfreflectie me naar de strot. Een magistraal begin van een plaat die ook verderop diep weet te raken. Daarvoor heeft Chesnutt uitgekiend de balans tussen ingetogen en groots opgezet weten te vinden. Dit versterkt het effect van deze goudeerlijke cd nog verder. De teksten van Chesnutt lijken ook veel directer en meer dan voorheen vol overpeinzingen over het leven dat hij tot nu toe geleid heeft. Alsof hij ergens mee af te rekenen heeft. Boeiend is hoe Chesnutt zich in “We Hovered With Short Wings” in eerste instantie verstopt tussen de brushes van de drummer, maar gedurende de track zijn stem steeds verder naar de voorgrond brengt en een dans aangaat met de viool van Jessica Moss. Het zijn dit soort fraaie, bijna weggemoffelde details (hoorde je die hond in “When The Bottom Fell Out” nog niet blaffen, dan heb je nog niet goed genoeg geluisterd!) die At The Cut tot een van Chesnutts beste platen maakt. Misschien zelfs wel zijn allerbeste.

mij=Constellation / Konkurrent