Conor O’Brien is een van die weinige 'mannen met gitaar' die me diep kan raken. De kleine Ierse troubadour verraste me op Lowlands 2010 met een prachtig optreden op het kleine Charlie podium en Becoming A Jackal draaide ik later nog letterlijk grijs (ja, ik heb de LP). Misschien dat O’Brien na zoveel optredens wel eens toe was aan een vernieuwend hoofdstuk in zijn carrière, want voorloper “The Waves” was toch een verrassend elektronisch getint nummer met een heerlijk groots en dik ontsporend outtro. Gedurfd en moedig. En dat smaakte wat mij betreft eigenlijk naar meer. Een radicale koerswijziging is {Awayland} uiteindelijk niet geworden, maar wel een waar het experiment verfrissend werkt en de hele band nu meer wordt betrokken in een groter totaalgeluid. En waarom niet. Zo is “The Bell” een heerlijk eigenwijs nummer met dat spannende ritme en die heerlijke suspense, “Earthly Pleasures” is zowel melodieus als dwingend met spannend gitaarwerk, en “Passing A Message” swingt als nooit tevoren in een jazzy jasje. “Grateful Song” wisselt prachtig tussen ingetogen melodie en grootse gebaren en is een voorbeeld van hoe Villagers als een volledige band is gegroeid. “Nothing Arrived” is de ideale single, dat wat gepolijst klinkt maar weer een lekker groots einde bevat. Bij een mooi ingetogen nummer als “In A Newfound Glory” laat O’Brien horen ook nog steeds met alleen die prachtig gearticuleerde zang en gitaar indruk te kunnen maken, aangevuld met mooie pianoklanken. Daarnaast maken zijn prachtige teksten onverminderd indruk op dit album. Hoewel niet al het goud blinkt op {Awayland}, sommige nummers glijden wat langs me heen, maar als geheel is het een afwisselend album geworden waar boeiende nieuwe wegen worden verkend en waarbij ook de oude pracht bij momenten mooi komt bovendrijven.
mij=Domino
4 reacties