Fire
Ergens tussen XX, Tegan & Sara en de nadagen van Siouxie Sioux in is heel veel ontwikkelingsruimte voor wave, avantgarde, glitz en electro-geneuzel. Deze tweede plaat van Virginia Wing had organisatorisch heel wat voeten in de aarde. De drummer vertrok en dus bleef een duo over dat meer dan ooit de synthesizers en drumcomputers uit de kast trok om zich te richten op een verfijnder popgeluid met hemelse vocalen en zweverige interludes. De twee zeiden de psychedelische en postpunk-elementen vaarwel. Ze moesten schoon schip maken en ze moesten door. Op naar dit album waar ik uiteindelijk de kriebels van krijg. Versta me goed, ik houd van zweverige synthpop, zeker in combinatie met werkelijk prachtige zalvende vocalen. Maar, de songs en het getingeltangel zijn zo klein en gedetailleerd gehouden, dat mijn aandacht telkens weer na de eerste vijf songs is weggeëbd. In de opbouw heeft Virginia Wing niet gekozen voor piekmomenten in volume. Nee, liever plakt en knipt het duo de minimale soundscapes naar absolute stilte. Ik mis de bogen, ik mis een climax. Voor nu is Forward Constant Motion vooral een plaat geworden die met telkens een heel klein beetje gas het fileleed van de gemiddelde automobilist in Haarlem en omstreken weergeeft. Uiteindelijk kom je er wel, maar het duurt zo allejezuslang om tien kilometer verder te komen, dat wachten echt een opgave is. Een beetje spanningsboog zou nog de indruk kunnen wekken dat jouw lange wachten beloond wordt. Met deze tweede plaat kun je wachten totdat je een ons weegt. Er is geen finale, geen sluitstuk waar registers worden opengetrokken. Het kabbelt allemaal langzaam de vergetelheid in. Alice Merida Richards heeft ‘n gruwelijk goede stem maar nut deze niet ten volste uit. Een beetje vooruit is eigenlijk gewoon achteruitgang.
File: Virginia Wing – Forward Constant Motion
File Under: Synth-geneuzel naar het meest minimale