Als we de stevige handvol aan EP’s en remix- en verzamelalbums buiten beschouwing laten, is Deux mille treize een jubileumplaat: de tiende full-length sinds het duo Danny Mommens en Els Pynoo in 2000 debuteerden. Danny Mommens had nog de bijnaam ‘Cool Rocket’ en was bassist in dEUS, Els Pynoo viel op doordat ze de omschrijving ‘kittig’ een nieuwe lading gaf. Na de eerste drie platen was Vive La Fête een gevestigde naam, omarmd door Karl Lagerfeld en de modewereld, vertrok Mommens uit dEUS en reisde het duo (met band) de wereld rond. Voor die tijd waren er al twee EP’s verschenen die prettig naar huiskamervlijt roken. En terecht, want ze waren thuis opgenomen, op een achtsporen-recorder. Naar eigen zeggen was het idee achter 2013 om naar die tijd terug te keren. Zonder band, met z’n tweeën, sober en eenvoudig. Helaas is dat niet gelukt. Hun electropop klinkt nauwelijks anders dan op de voorgaande platen. Het schurende en rauwe dat de eerste twee EP’s en de daaropvolgende platen Attaque Surprise en Republique Populaire zo goed maakte, is afwezig. Gebleven zijn de jaren tachtig geluiden, het kirrende Franstalige gezang van Pynoo en de flirts met wave-achtige beats, onversneden kitsch en pure pop. Niks nieuws, op zich prettig, maar jammer genoeg ook niets wat aan die eerste jaren herinnert.
mij=Firme de Disque / Bertus
4 reacties