Track 11 van dit album heet “2005” en dat is niet voor niets zo. Grand Prix verscheen namelijk al vóór de zomer van 2005 en dat er nu pas een recensie verschijnt is toch een soort van schande. Gelukkig hadden we het interview, dat ik met alle liefde en plezier heb gedaan. Schaamteloze promotie voor Vive la Fête, daar heb ik me vooral in het verleden behoorlijk schuldig aan gemaakt. Mijn god, wat was ik fan. Leek Vive la Fête op Attaque Surprise, het eerste volwaardig album na EP Paris, nog wat lief en gevoelig, op République Populaire ontpopte de band van Els Pynoo en Danny Mommens zich tot een uit de kluiten gewassen synthpopband. Het veel jongere broertje van Visage – toevallig naast elkaar in de kast! – heeft daarna nog een album, enkele EP’s en een volledige bandwissel geproduceerd en toen kwam Grand Prix. Lekker. Net zo lekker als de voorgangers en daar ligt het probleem. Het is niet zo dat ik fan-af ben omdat de latere platen slecht zijn, sterker nog, ik vind ze zeker net zo sterk als de eerste twee, maar Grand Prix en voorganger Nuit Blanche komen mijn kast gewoon niet uit. En nu de lente weer in aantocht is word ik erop gewezen dat er nog een recensie mist. Grand Prix en in sommige gevallen bijbehorende en vast nog wel te krijgen limited edition cd wavet, elektroot, swingt en syntht. Even ben ik weer de fan van vroeger en ik weet precies waarom. De leukste party-retrosynth van deze tijd komt nog steeds van Vive la Fête. Dat Vive la Fête niet ongeloofwaardig wordt en in elk geval één ding heel erg goed doet, bewijst het voor de weet-ik-hoeveelste keer uitverkochte Paradiso. Vive la Fête moet maar blijven doen waar het goed in is, maar dan wel zo, dat wij ze niet vergeten.
mij=Lowlands