Ik heb het niet zo heel vaak met cd’s, dat het nogal per draaibeurt verschilt of ik ze wel of niet goed vind. Volcano!‘s debuut Beautiful Seizure is zo’n raar geval. De ene keer word ik hoorndol van het ontbreken van een fijn gemakkelijk liedje op deze plaat. De andere keer vind ik het geweldig hoe dit Amerikaanse trio met hun geknip-en-geplak van geluiden een totale indie-anarchie kweekt. En ik kan er niet precies de vinger op leggen wanneer ik nou het een of het ander vindt, maar ik geloof dat niet uitgerust zijn (lees gebroken nachten) niet echt bevorderlijk is voor is voor het waarderen van deze plaat. Nu ik dit typ voel ik me niet echt uitgerust, luister ik naar Beautiful Seizure en denk: ‘opzouten met die kelereherrie’. De glitch die ze (waarschijnlijk) uit een laptop toveren genereert acuut koppijn. De zeurderige stem (wie riep daar Muse, want daar lijkt Aaron With inderdaad bij tijd en wijle op. Oh verrek, dat was With zelf volgens mij!) die acrobatiekkunstjes doet op een slap koord maakt me nerveus. En de ongestructureerde maar toch vaak repeterende noise die vele van de in principe lieve liedjes sieren doet me welhaast wegvluchten mijn slaapkamer in en het hoofd onder het kussen te stoppen om daar niet meer uit te komen de komende 24 uur. En gisteren, vers uitgerust na een weekend met veel slaap, vond ik het allemaal nog fantastisch. Nu ik er zo over nadenk is het eigenlijk eenzelfde soort relatie als ik met The Mars Volta heb. Ok die cd´s wil ik soms knuffelen en soms achter het behang plakken. Nou, dan is dit dus de indievariant op The Mars Volta compleet met sax, trombone en cornet in het afsluitende “Pulling my face, in and out of distortion, I blink too much”. Doe er uw voordeel mee.
mij=Leaf / Konkurrent