Het romantische idee van de totstandkoming van een album als een explosie van creativiteit op één plek is lang niet altijd de waarheid. Nog even afgezien van ruzies, drank- en drugsmisbruik of simpelweg het ontbreken van de benodigde creativiteit bij het maken van een album, is het tegenwoordig ook niet ongebruikelijk dat een album op verschillende plekken geschreven en opgenomen wordt. Bij Voodoo Hill’s Waterfall bijvoorbeeld. Een project van de Italiaanse gitarist Dario Mollo, die ook de songs schreef. Op dit album werkte hij, net als bij de twee voorgaande Voodoo Hill-albums, met Glenn Hughes als zanger. Dat betekende in dit geval dat tijdens het schrijven voor het album bestanden op en neer werden gestuurd naar Californië voor Hughes’ input. Naderhand gingen de bestanden nog eens volgens die route de plas over, waarna Hughes in een paar dagen(!) de zang opnam. Uiteindelijk was het Dario Mollo die het in de productie samenvoegde. Misschien is het goed die achtergrond gelijk weer te vergeten. Aan de muziek hoor je die zakelijke werkwijze namelijk niet. Hughes’ carrière komt op Waterfall nog eens in een notendop voorbij. Van heavy bluesrock à la Black Sabbath en Black Country Communion tot hardrock op zijn Deep Purples en AOR zoals we die kennen uit zijn solocarrière, het staat er allemaal op. Hoewel Hughes vocaal al heel lang een hoog niveau vasthoudt, is zijn werk op dit album misschien wel zijn beste van de laatste jaren. Maar Dario Mollo en zijn Italiaanse band hebben dan ook een basis gelegd waar je u tegen zegt. Heerlijk gevarieerd gitaarwerk dat heavy is gemixt maar nergens overdadig wordt, smakelijke solo’s die niet uit de bocht vliegen en een ritmesectie die ook regelmatig de ruimte krijgt om te schitteren. Geen wonder dat Hughes geïnspireerd klinkt. Speciale aandacht verdient het laatste deel van “Underneath And Down Below”. Het is dat Ritchie Blackmore nog leeft, anders zou ik zeggen dat diens geest bezit had genomen van Mollo. Maar vergis je niet, hij is allesbehalve een soort soumdmixgitarist, daarvoor is hij simpelweg te goed. Mollo, die ook met Black Sabbath’s Tony Martin werkte aan de Cage-albums, is een gitarist van het kaliber Doug Aldrich (die vorige maand nog met Glenn Hughes op het podium van De Boerderij stond). Mocht David Coverdale weer eens op zoek moeten naar een gitarist/componist, dan weet ik er wel een voor hem. Waterfall is wat mij betreft een van de lekkerste classic rockplaten van dit jaar.
mij=Frontiers/Rough Trade