Walter Trout maakt alweer zo’n twintig jaar lang muziek. Reden om terug te kijken, zo moet hij gedacht hebben, en dat doet hij middels een verzameling ‘previously unreleased tracks & 3 new songs!’ uit te brengen onder de naam Unspoiled by Progress (20 years of hardcore blues). Trout speelt blues-rock en doet dat met een ongekende vasthoudendheid. En zoals een collega op dit forum al in een eerdere recensie uiteenzette, lijkt veel van zijn muziek hierdoor erg op elkaar. Dat geldt ook weer voor deze verzameling studio- en livenummers. Het is blues-rock volgens het boekje: gitaar, bas, drums en orgel spelen couplet-refrein-couplet-refrein, totdat Walter zijn hoogtepunt écht niet meer kan uitstellen, en klaarkomt in een minutendurende fontein van jankende noten en snelle licks. En zo gaat het nummer na nummer door. Nou ben ik echt niet vies van technisch hoogstaand gesoleer (want toegegeven, technisch hoogstaand is het wel) maar af en toe een ingetogen loopje zonder dat het testosteron van de gitaarhals druipt zou wonderen doen in de muziek die nu bol staat van de krachtpatserij. Dat-ie het ook anders kan bewijst het semi-akoestische “Two Sides to Every Story”. Maar helaas, deze oase van ingetogenheid is van korte duur. Ja, het is knap gespeeld. Ja, hij zingt doorleefd en dat past prima bij de muziek. Ja, het voldoet aan alle goede eigenschappen van het blues-rock genre. En ja, liefhebbers van Trout kunnen deze 80 minuten durende zelfbevrediging blind aanschaffen. Maar nee, het overtuigt mij wederom niet. Want als je bij alles wat je muzikaal zegt letterlijk elke noot op vol volume laat huilen, geloof ik al snel niet meer dat je écht verdriet hebt.
mij=Provogue / PIAS