Je hebt natuurlijk altijd nog mensen die niet tegen goede foute hardrock kunnen. Volgens mij zijn ze zeldzaam, maar ze zijn er. Toch? Zij horen dan waarschijnlijk alleen de foute hardrock en niet de goed foute. Want als je dan als band toch zo nodig foute hardrock moet maken, doe het dan ook gelijk goed fout, niet van dat halfbakken werk. Daarvan krijg je namelijk alleen maar ergernisopwekkende cd’s en chagrijnige stukjesschrijvers. Dus maak liedjes over meisjes en geef ze hun naam. Meisjes die je ontmoet na optredens (“Cheryl’), je ex-vriendinnen (“Joanne”), meisjes waar je al jaren van droomt maar jou niet zien staan (“Maria Simeone”). En oh ja ook je eigen vriendin (“Nicole”) krijgt natuurlijk een beurt, want die denkt niets dan slechts van je. Dat stuit je tegen de borst, want ze moet toch onderhand weten dat zij de enige is voor jou. Zoiets. Waltham heeft dit alles goed in de oren geknoopt voor hun nieuwe cd. Deze is stiekem een heropname van hun eigen beheerplaat met wat nieuwe nummers erbij. Bovendien maakt deze cd al na drie seconden duidelijk: dit is goede foute hardrock. Ze trappen dan ook af met meerstemmige a capella samenzang waarna de drums en gitaren halverwege de maat invallen. Wat volgt is een groot feest van aaneengeregen rockclichés. Inclusief twingitaarsolo’s, koortjes en vooral schokkend goede foute jaren tachtig hardrock. Het nare is dat de liedjes na één draaibeurt met geen Slayertekst of Sunn0)))-drone meer uit je hoofd zijn te krijgen. Er rest dan niets anders dan met een vette grijns op je smoelwerk deze plaat uit te zitten. Shit happens.
mij=Ryko / Rough Trade