Kort voor zijn te vroege dood in 2002 werkte country-outlaw Waylon Jennings samen met zijn zoon Shooter en diens band, The 357’s. De resultaten van die opnames krijgen we nu pas te horen en – eerlijk is eerlijk – het zou ook niet fair zijn om ze eerder uit te brengen. Zo willen we ons Waylon Jennings niet herinneren. Het zijn slechts acht tracks geworden, merendeel bewerkingen van oudere nummers als “Jack of Diamonds” en “Waymore’s Blues”. Maar wat een flauwe en slappe hap is het geworden. (Enige uitzondering is wellicht “Outlaw Shit”.) Maar The 357’s klinkt merendeels een mediocre rockband met stadionpretenties waar ook de raspende stem van Waylon niets meer aan kan verbeteren. De bombast vindt een dieptepunt in de volkomen overbodige cover van Cream’s “White Room”.
De snor, het sneue matje en de treurige manier waarop hij zich heeft laten fotograferen: ik denk niet dat Ricky Skaggs er wat aan kon doen. Gezichtsbegroeing en haardracht en ook de gortdroge jaren tachtig-productie, het hoorde er allemaal bij in die tijd. Sterker nog, Highways & Heartaches werd één van de best verkochte countryplaten van die tijd. Maar wat toen doorging als het beste dat country te bieden heeft, klinkt tegenwoordig meer gedateerd dan de bluegrass waar Ricky Skaggs ook naam mee heeft gemaakt.Rock – stadionrock – sloop in die tijd de country in en Country FM werd de norm. Daar moet je dit album van Ricky Skaggs ook plaatsen. Gelukkig is er sindsdien veel veranderd in de wereld en ook in wat we nu Americana noemen. Wel is het Ricky Skaggs’ eigen keus geweest om zijn werk uit de jaren tachtig opnieuw uit te brengen. In de VS zal dit wellicht herkend worden als een hele grote plaat, ik vrees dat we aan deze kant van de oceaan hem rustig tegen dat muurtje aan laten leunen. Inclusief snor en matje.
mij=Vagrant / Coop / V2 & Skaggs Family / Proper / Rough Trade