Tegenwoordig besteed ik bijna meer tijd aan voorlezen dan aan muziek, maar dat is geen straf. Zo kan ik de nodige verhalen van Elmer de Kleurtjesolifant wel dromen. In een van de die verhalen is Elmer het zat om eruit te zien als een lappendeken. Hij besluit om zich met bessen grijs te maken. Hij valt dan niet meer op tussen de andere olifanten, maar die blijken hem te missen. Het is wel erg saai zo. Elmer kan zich dan niet meer inhouden en roept dan keihard ‘Boe!’. Alle olifanten lachen en alles komt weer goed. Het Amsterdamse We Crave The Quiet brengt soundscapes gebaseerd op singer-songwriterachtige liedjes. Je kunt horen dat het viertal geschoolde muzikanten zijn en met Jula Aimée hebben ze een zangeres die aardig haar weg kan vinden. Er is over de liedjes nagedacht en zitten dan ook prima in mekaar. Dit debuut is een ep met volgens de hoes vier nummers, maar in werkelijkheid staan er vijf nummers op. Deze laatste is inclusief een stukje stilte. Die grap kennen we al, en is ook wat vaag aangezien er verder op dit nummer geen nieuwe wegen worden ingeslagen. Wat het wel had kunnen gebruiken, is een break om me wakker te schudden. Dit gebeurt op deze ep niet, en daar haak ik aan bij het verhaal over Elmer. Als ep met een beperkte tijdsduur trek ik dit nét, maar bij een heel album zou me dit teveel worden. Ik mis zogezegd de ‘Boe’!
mij=Eigen beheer