Hee, wat krijgen we nou? Heeft het begrip indiecore opeens moeten wijken voor rock met indie- en post-rockelementen bij de Drentenaren van We Fall Slowly? Wat flauw! Enfin, de invloeden zijn nog steeds: Alice In Chains, Deftones, Biffy Clyro, Mogwai en Face Tomorrow. Althans, dat hoop ik dan maar. En al bij de eerste luisterbeurt wordt die belofte nagekomen. Heel melodieus, simpel qua opbouw, pakkend en toch verrassend en enorm meeslepend. In tegenstelling tot voorganger Harmless / Cut Your Lies mis ik een beetje de tragiek van Greg Dulli bij de andere songs. Jammer, omdat ik al een tijdje terug schreef dat een combinatie van indiecore en de breekbare vocalen van Boye Emmaneel tot heel wat meer in staat is dan slechts een cd’tje met wat mooie songs. We Fall Slowly komt steeds dichter bij een volkomen uniek geluid. Ze zijn er nog niet. Maar, je ziet en hoor de band per kwartaal groeien. En daarom tip ik voor het eind van 2015 We Fall Slowly alvast als kanshebber voor alle eindlijstjes. Het is sowieso al knap dat een rockband anno nu meer raakvlakken heeft met Buffalo Tom en Afghan Whigs dan met Foo Fighters en Kensington. Dat moeten we blijven koesteren.
mij=RVP