Ik vond hun presentatie een beetje sullig toen ik ze tot twee keer toe zag in het voorprogramma bij post-rock-halfgoden Explosions in the Sky. Ze schijnen dat zelf ook donders goed te weten, hoorde ik uit betrouwbare bron. Maar zodra de heren van We vs. Death beginnen te spelen, is dat sullige gelukkig abrupt verdwenen. Dan onstaan er mooie post-rockportretjes waarin plaats is voor smaakvol blaas- en toetsenwerk. Toch bevreemd het me dat ze nog steeds geen ‘full album’ uit gebracht hebben. Het lijkt bijna wel of We vs Death bang is om dit te doen. Gewoon 45 minuten We vs Death. Of langer, dat mag ook. Ze zijn er gewoon aan toe durf ik wel te stellen na het beluisteren van hun bijdrage aan 9-song-split. Natuurlijk is het koel dat ze een relatief jonge band als het Deense Green Concorde op sleeptouw nemen en hen 22 minuten ruimte gunnen. En deze Denen verdienen ook zeker een plekje met hun hun aanstekelijke springerige postpunk – inderdaad uit de Interpol-hoek. Bovendien is zo´n split van twee zulke verschillende bands ook wel erg leuk om te beluisteren. Dat geef ik grif toe. Maar toch, ik had graag méér gehoord dan de drie nummers (ook dik 20 minuten overigens) die We vs Death voor deze drie split heeft opgenomen. Er moet gewoon meer moois zijn. Dat kan niet anders.
mij=Zabel / Konkurrent
“presentatie een beetje sullig”
En dat over zo’n beetje de enige postrockband die leuk is om live te zien…
Martijn, zijn er ook bandjes die je NIET kent?
@Martijn: Wanneer is een band leuk om te zien? Ik vond Explosions in the Sky niet leuk denk ik. Wel magistraal en overrompelend.
Uh.. EitS vond ik ook niet leuk. Maar We vs Death dus wel (echt leuk, niet alleen overrompelend). Als zo’n beetje de enige postrock band.
@ George: ja, maar die ken ik niet.
Jij noemt het leuk, ik noem het sullig 🙂