Weerthof / Yoshimi

De public relations-klas van hogeschool Avans denkt diep na. Dan doorbreekt een vertwijfelde leerling de stilte. 'Naakt, is dat niet eerder gedaan?' Wederom heerst er stilte. 'Gemankeerd naakt dan?' En zo geschiedde. Op de hoes (en in het fantastische boekje) van de met menigtemunten gefinancierde cd Hoi staat een meisje met één stompje, en genoeg andere kwaliteiten. Michiel Weerthof staat even nakend naast haar, precies zo gekaderd dat zijn éigen… Neen. Een beetje melig wordt je wel van deze nederpop. Alsof in je moerstaal zingen altijd maar tot cabaretteksten moet leiden. Weerthof laat de 'r' rollen en articuleert Drs. P-achtig nadrukkelijk. 'Waar ik geen zin in heb dat doe ik niet, tenzij het moet, dan vaak wel'. Dat soort humor. Het is de eerste paar liedjes echt doorbijten. Muzikaal gebeurt er gelukkig van alles. Echt fijn wordt het vooral als Weerthof zich laat beïnvloeden door De Kift. Die zijn ook wel eens grappig, maar daarnaast serieus, romantisch, theatraal, eigenzinnig, en ga zo maar door. “Golem” is dat allemaal, en klinkt muzikaal ook fris. De Kift op autotune! In hetzelfde stramien, maar nog een tikje mysterieuzer is “Troebel”, waar aan de black metal-dissonanten enkel een dubbele basdrum ontbreekt. Zo zonde dat daarna een strontnummer volgt.
Een jaar of drie terug toonde ik me nieuwsgierig naar de komende artistieke zoektocht van Yoshimi. Een ware eclecticus, zo was toen al te merken, en in de tussentijd heeft hij opnieuw een interessante switch gemaakt. Naar Nederlandstalig! Gewaagd (zie boven) maar afgaande op dit cassette-tussendoortje zeker vruchtbaar. Ik en Jij Allebei begint met twee van de leukste Yoshimi-tracks tot nu toe. Kennelijk lenen Yoshimi's kronkels zich goed voor elektronische bewerkingen. Transfolmer 'transfolmt' de indiepop van Yoshimi naar een soort belletjes-ambient. Met flink wat vocoder is van de tekst niets meer over, maar van de melancholie des te meer. Het liedje doet niet onder voor een experimentele interlude bij Spinvis. “Zoete Flarden” is nog een klasse beter. Ik had nog nooit van Analogue Dear gehoord, maar Sjaak Douma moet én snel een cd naar File Under sturen én een hele plaat met Yoshimi maken. Opnieuw worden de vocalen flink gefilterd (ditmaal met Sparklehorse-ruis) terwijl de akoestische gitaren een M. Ward-achtige lo-fi-behandeling krijgen. Met magische resultaten. We want Morr! Het handjevol tracks dat nog volgt is lawaaiiger (er wordt zelfs gegabberd) en studentikozer. Een glimlach van deze brompot kan er echter wel vanaf. De kunstenaar onder de loep: 'Soms snap ik niet wat hij doet, maar hij doet dat stiekem best goed'. En zo is het.

mij=Eigen beheer