Weezer – Hurley

Met het plaatsen van Lost’s ultieme antiheld Hurley op de cover van hun nieuwe album slaat Weezer de spijker op zijn kop. In de totaal verwarrende en over the top verhaallijn van de onlangs gestopte serie was de vrolijke dikzak een prettig luchtige factor. Weezer is dat zelf ook al sinds jaar en dag binnen de hectische muziekwereld. Sinds het tot legendarische proporties uitgegroeide debuut is er feitelijk weinig eer te behalen aan een nieuwe cd, maar de schare fans is hondstrouw. En terecht, Hurley is weer zo’n echte Weezer geworden. Dat moest ook wel, want voorganger Raditude voldeed niet aan die kwaliteitseis (een gastbijdrage van Lil’ Wayne, hoe bedenk je het!). Rivers Cuomo lijkt ontketend in vergelijking met vorig jaar en zingt in ieder geval weer alsof het er echt toe doet. Met minder ongein en her en der hooguit wat functionele elektronica lijkt de aandacht weer terug te zijn bij het Liedje. Of het toeval is weet ik niet, maar ik hoor een grote gelijkenis met de veel te vroeg ter ziele gegane Travoltas (Luister naar “Rule Me” en bijvoorbeeld naar “The Return Of Randy”). Wat mij betreft overigens enkel een positieve ontwikkeling. Met de (oervalse) cover van “Viva La Vida” en het melige “All My Friends Are Insects” kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan, maar aangezien deze als bonustracks zijn toegevoegd spelen ze slechts een bijrol. Ik merk echter wel dat ook Hurley me na iedere draaibeurt vooral de neiging geeft om het oudere werk weer eens op te zetten, en heel hard mee te zingen met “In The Garage” of “O Girlfriend”. Dat was buitencategorie en we moeten maar niet te nostalgisch blijven. Hurley is die gekkerd van wie iedereen altijd vrolijk wordt. Maar vroeger was hij toch leuker (sorry).

mij=Epitaph