Wende Snijders – No 9

Toen we elkaar leerden kennen had Wende net haar debuut-cd uitgebracht. Anderhalf jaar lang hebben we die muziek letterlijk elke dag beluisterd, vaak samen liggend op de bank. Ze ging mee op vakantie, tijdens autoritten, en als we konden zagen we haar concerten. Ik weet nog goed dat je bij een verpletterend mooi optreden in de pauze tegen me zei: ‘we moeten straks wel even naar haar toe, haar waarschuwen dat ze dit nooit volhoudt. Meisje, pas toch op, dit gaat verkeerd, zeggen we dan’. Dat hebben we niet gedaan. Ze zou toch zelf wel het beste weten wat goed voor haar is? Bij de tweede cd ontstonden onze twijfels. We hebben wel een gesigneerd exemplaar in de kast staan, maar als die vijf keer gedraaid is, is het veel. Tijdens de pauze van een volgend concert ben je bijna weggelopen. ‘Dit is gewoon slecht, ze schreeuwt elk nummer zonder enige nuance, dit gaat helemaal de verkeerde kant op’. Nu, een paar jaar later, liggen we weer samen op de bank en luisteren naar de nieuwe van Wende. We kijken vol ongeloof naar de Lady Gaga-achtige soft-sm pose die ze op de hoes aanneemt. We horen een vlakke en vermoeide stem, hees geworden door het jarenlang overschreeuwen van haar eigen talenten. Alles moest blijkbaar opeens anders. Rock, beats, folk, pop, experiment… we horen het aan en durven elkaar nauwelijks aan te kijken. ‘Wat vind je?’, vraag ik uiteindelijk aarzelend. ‘Het is nog erger dan ik had gevreesd’, stel je met overtuiging. ‘Deze plaat is een ramp, een compleet ongeleid projectiel’. We besluiten de cd af te zetten… ‘Ik ga hem morgen nog wel beter beluisteren’, mompel ik nog ter verdediging van de vrouw die ons beiden ooit zo lief was. Maar diep van binnen weet ik al dat ik het met je eens ben, en dat de recensie eigenlijk al op dit moment geschreven is: ‘ongeleid projectiel’. Ik kan daar niets meer aan toevoegen… Dus proficiat lieverd, je hebt hiermee je eerste File Under stukje geschreven.

mij=Brigadoon