Wende Snijders – Au Suivant

Of ze een keer met me uit zou willen, vraag ik me al een paar dagen af. Ze weet het zelf nog niet, maar misschien wil ze dat wel. Ik weet namelijk wat de dingen zijn we samen zullen doen. Eerst moeten we samen uit eten. Ergens in een eetcafeetje in de Amsterdamse Pijp waar niemand haar zal herkennen. Wat zou ze willen eten? Waar houdt ze van? Wat vindt ze vies? Ik hou niet van spruitjes. Ik denk dat zij ook niet van spruitjes houdt. Laten we geen spruitjes eten. En niks met knoflook. Later, als de koffie op is en de uitbater ons naar buiten dirigeert en als we pijn hebben van de harde houten stoelen gaan we dansen. Ik hou niet van dansen dus misschien houdt zij ook wel niet van dansen. Maar als ze wel van dansen houdt wil ik het wel eens proberen. Hoe lang zou ze eigenlijk zijn? Op mijn televisiescherm ziet ze er best lang uit. Misschien moet ik haar vooraf even bellen en vragen of ze geen hoge hakken aan wil trekken. Anders zie ik er zo klein uit, dan zullen de mensen naar ons wijzen en lachen en grinniken om die kleine man met die prachtige lange vrouw. We dansen en we dansen en het hele café zal naar ons kijken en als we uitgedanst zijn kunnen we het hebben over hoeveel kinderen ze eigenlijk wil hebben. Maar misschien ook wel niet en loop ik te hard van stapel, dat doe ik soms: te hard van stapel lopen. Straks schrik ik haar nog af, mijn muze. Ik zal haar thuisbrengen. Niet met een taxi, nee, arm in arm zullen we langs de grachten zwalken tot ze thuis is. We zullen praten en ik zal het met haar hebben over haar nieuwe DVD, Au Suivant. Als we even rusten op het bankje langs de gracht zal ik me wel weer afvragen wat ik ook al weer wilde weten. Wat de vragen waren die ik haar wilde stellen. Wil je nog een keer met me uit? Zullen we samen op skivakantie gaan? Want ik weet immers hoe haar dagen er uit zien, ik zag haar DVD al drieënzeventig keer. Ik heb haar zien lopen, door de gangen van Carré. Ik heb haar zien inzingen, in de kelder van het Concertgebouw. Ik heb haar zien giechelen toen ze DJ Tiesto zag staan. Ik weet hoe ze loopt, hoe ze lacht, hoe zenuwachtig ze kan zijn voor een optreden. Wat haar zenuwtrekjes zijn. En dankzij haar weet ik nu wat al die Franse chansonniers eigenlijk zongen. Want de ondertiteling op haar nieuwe cd, dat is echt een uitvinding. Maar wat nou als ze in levende lijve net zo intens is als op het podium? Wat dan? Ik kan zo stil zijn, zo intens stil. Misschien, als ze niet wil lopen, neem ik haar mee naar Schiphol. Dat is haar lievelingsplek, weet ik nu. Het toeval wil dat dat ook mijn lievelingsplek is. De belofte van weggaan en thuiskomen, dat zal het zijn. Laten we het daar anders over hebben. Want misschien houdt ze gewoon van al die lampjes? Ik wil weten hoe ze ruikt. Ik wil weten hoe ze ís. Maar misschien moet ik nog maar een keer naar de DVD kijken. Misschien moet ik nog maar een keer naar de prachtige cd luisteren. Want ik ben al tweeëndertig. Ik heb een buikje. Daar houdt ze vast niet van.

mij=Brigadoon